29 september Barcelos- Lugar do Corgo

Vannacht sliep ik in een fantastisch mooi nieuw hostel. Midden in het centrum en om een uur of 2 hoorde ik allerlei militaire bevelen of zo, ook marcheren..rare droom? Het lawaai ging door dus de oordoppen maar opgezocht (lampje van mn horloge bijschijnen…zachtjes proberen een rits te openen, ..dat kan niet,…oordoppen in en omdraaien. Wakker door zere voeten, creme zoeken, omdraaien, wakker door …en zo de hele nacht door. Uit bed, kopje thee, voetmassage bij mezelf, hm moet ik eens vaker doen. En opnieuw dezelfde militaire herrie. Schuifpui (4 hoog, balkon) open en kijk nou: drie jongens marcheren als Russen, schreeuwen commando’s en doen alsof ze een groot geweer hebben. Het ziet eruit alsof ze gedrild worden in een training. Een is de leider. Het ziet er angstaanjagend uit. Gekkenwerk. Terug naar binnen, oordoppen in en slapen! Om 6 uur vind ik het wel best, douchen, zachtjes mn spullen bij elkaar pakken, natte was met veiligheidsspelden aan de rugzak vastmaken en zachtjes de kamer uit. Alle 4 dames slapen nog. Ik geniet van mm ontbijtje dat ik gisteravond heb klaargemaakt en uit de koelkast haal.

Een van de Nederlandse schoonzussen is wakker en ik vertel haar over mn nacht. Ze heeft gelukkig geen last van mij gehad en verder geslapen als een blok.
Ik wil eigenlijk wel weg en deze nacht achter me laten en vraag haar of Katrina al wakker is, nee dus. Iedereen slaapt verder nog. Ik vraag haar of ze Katrina wil uitleggen waarom ik al ben gaan lopen en of ze mijn telefoonnummer aan haar wil geven mocht ze dat willen. Ik vertel ze dat ze eerder niet lekker in haar vel zat en misschien willen ze een stukje met haar oplopen straks. Dat komt goed zegt ze en opgewekt ga ik op pad. Het is lekker koel en dwars door het centrum waar alle kledingwinkels nog dicht zijn loop ik de sjieke stad Barcelos uit. Mijn wandelstokken zitten nog op mn tas, ik haal ze er straks wel af. Het is niet fijn om, wanneer je net op weg bent, alweer te moeten stoppen. Ik zie een ouder echtpaar met rugzakjes met een schelp eraan, ze zijn beiden een kop kleiner dan ik. Ik wens ze een Bom Camino en ze groeten vriendelijk terug, ik stop en maak een praatje, ze zijn zeker achter in de zeventig en komen uit Brazilië, wauw! Meneer wil de stokken wel van mijn rugzak halen en ik moet daar bijna voor op de knieën. Monter loop ik door en ik geniet!

 

Het Engelse stel Peter and Janice komt me achterop lopen en ik was even vergeten dat ik een wandelend wasrek ben tot Janice roept: nice bra…I think I can use it as a helmet” en ze ligt helemaal dubbel van het lachen. We praten wat en ik word steeds blij van ze, altijd opgeruimd, vriendelijk en in voor een grap. Net als ik hebben ze weinig op met chagrijnige types en snelgrims.

Bij de koffie tref ik ze opnieuw en ze vragen waar ik ga overnachten. Zij hebben geboekt bij casa Fernanda en hoewel ik in principe niet wil reserveren, heb ik oa via Facebook veel enthousiaste verhalen gelezen over dit hostel. Janice haalt me over en nadat ze opnieuw niet opnemen (gisteravond spraken de Nederlandse schoonzussen er ook over en kregen we ook geen gehoor) concluderen we dat vast al vol zit. Als ik opsta zegt Janice dat ze het jammer vindt dat ik er niet bij ben wanneer ze savonds op de tafel danst bij Fernanda. We bellen nog 1x en ik krijg een man aan de lijn “Si” ..do you speak English? Is there a bed availeble? Only one? GREAT met ern high five and a big smile vervolg ik mn weg. Joehoe…bofkont!
Ik loop langs mooie velden maar ook enge stukken op de weg


Gelukkig soms áchter de vangrail.
Tijd voor pauze, thee, wc, nieuw water en even appen met thuis. Net als ik wil vertrekken komen de schoonzussen binnen met in hun kielzog Katrina, ik groet enthousiast maar Katrina is boos op me en teleurgesteld dat ik haar niet heb wakker gemaakt. Ze maakt me verwijten en neemt mijn uitleg (en die van de schoonzussen eerder die dag) niet aan. Ook mijn (al dan niet terechte maar desondanks voel ik wel sorry voor de verwachtingen die zij had). Met een rotgevoel trek ik verder. Al snel passeer ik een wijnboer die aan het oogsten is. Ik maak een foto

 

Als ik verder loop vraagt hij of ik druiven lust en gooit me een tros toe, heerlijk wat een leuke verrassing. Ik loop op met een Nederlandse dame die deel uitmaakt van een georganiseerde reis. Zij kiest er voor om alleen te lopen en ik vertel haar wat me is overkomen. Mijn intentie is goed, ik heb Katrina de hand gereikt zodat ze weer verder kon in plaats van af te haken. We wisselen wat ervaringen uit en ik loop met een lichter gevoel verder. Het is opnieuw boven de 30 graden en dat maakt het lopen met de rugzak extra zwaar. Hoe dichter ik bij mijn bestemming kom, hoe meer ik mezelf moet oppeppen en afleiden. Ik blijf iedereen die ik tegenkom vriendelijk groeten. Er passeert me een oudere man in flinke pas en ook nu groet ik met Bom Caminho….hij gromt terug, no it isnt a bom Camino today….ik ben verrast, ik krijg normaal gesproken deze wens terug. De laatste kilometer voor casa Fernanda en Yes..I made it

Da

Beste lezer van mijn blog, wordt vervolgd, casa Fernanda was zo gaaf dat het een apart blog verdient. De reis is indrukwekkend en niet overal kan ik op mn telefoon schrijven en uploaden. Het is leuk om in contact te zijn m wet zoveel bijzondere mensen onderweg. Daarnaast is rust ook belangrijk en daardoor komt het bloggen in het gedrang. De groeten met moeten dus soms post ik iets kort op Facebook. En probeer daarnaast bij te blijven met schrijven. Tijd nu om te slapen, morgen weer een nieuwe dag. Dankjewel en ik voel me vereerd dat je dit leest.


28 september San Pedro de Rates-Barcelos

Vandaag loop ik met Katrina, een politie agente uit Duitsland. We starten al vroeg, zodra het licht wordt om 7 uur en nadat ik Holger heb gezegd dat zij en ik graag samen lopen vandaag. Holger vertelt ons waar hij slaapt vannacht.
Er hangt nevel en we stijgen gelijk al over een weg met kinderkopjes. Katrina wordt direct bijna van de sokken gereden door een auto zonder licht. We schrikken ons rot en de eerste adrenaline shot is binnen. Een snelgrim passeert ons en vraagt of we wel hebben ontbeten aangezien er de eerste 7 km niets op ons pad komt. Hebben we niet en ook geen zin om terug te gaan, we gaan het vast overleven. De voeten protesteren hevig op de stenen en er volt een rotsachtig pad verder omhoog.

We praten over hoe we de Camino willen lopen en komen tot het inzicht dat we meer willen genieten en ons niet laten opjutten door onszelf (geloof me je zit vol met overtuigingen uit het dagelijks leven zoals: beetje doorlopen…of je hebt nu wel lang genoeg pauze gehad, met dat geklets met iedereen onderweg komen we dr niet) en al helemaal niet meer door anderen (oh..wij lopen vandaag 30 km..). Het is een kunst om je niet te laten beinvloeden. Katrina en ik kiezen voor langzaam lopen voor mijn voet en haar knie, veel meer pauzes dan gisteren, genieten van lekkere dingen om te eten onderweg (jammer dan kilo’s…ik neem je weer mee naar huis…verlies je later wel een keer) en te zijn in het hier en nu. Tot 13 uur is ook de temperatuur aangenaam, gisteren boven de 30 en eergisteren ook, vandaag blij met 26 in de middag. De 4 Duitse buurmannen en wij halen elkaar zeker 3x in vandaag en iedere keer praten we honderduit om daarna wee door te gaan, echt gezellig en helemaal nadat ik geen last meer had van mn gevoel van tijd verdoen. Het hoort erbij en is eigenlijk heel fijn.
Tijdens onze ontbijtstop komen de leuke Engelsen weer voorbij, we drinken nog koffie samen en maken een groepsfoto, Peter and Jane are so much fun and tell great storirs of their holidays, we invite eachother on Facebook

Ik vermom mezelf als pelgrim

We lunchen in een leuk restaurantje die ons luid en nadrukkelijk werd gewezen door een dame vanuit een raam…daar moesten we zijn…Katrina vertrouwd het niet, ..ik haal haar over om de aanwijzingen van de Camino te volgen. We eten fantastisch en de eiganaresse is bevlogen, ook waar het gaat over de weg die we lopen. Ze tipt ons een nieuwe herberg in Barcelos, net twee weken open en nog in geen enkele gids opgenomen. Ik grap tegen Katrina dat we dan eindelijk verlost zijn van alle Duitsers onderweg.

We gaan door naar Barcelos en klimmen en dalen en zijn trots op onszelf
De weg is prachtig en vol afwisseling, helaas ook veel van die klotestenen excuzeslemot maar we zetten door. Hier voelt 5 kilometer als 10 of 15 thuis. We zijn soms na een uur maar 2 km verder….nee dan hebben we niet staan kletsen.

Volgens mij staat hier straat van de vrouwen van de Camino…moest ik een foto van maken.

En dan is daar Barcelos, de haan staat ook voorop mijn gidsje, de stad is geweldig mooi

En dan de nieuwe herberg, wauw, bedden zonder plastic, fris, schone lakens, een handdoek en zelfs zeep. We delen de kamer met een Finse, die er al een paar dagen is en 2 Nederlandse schoonzussen die vandaag zijn begonnen en die we op sleeptouw genomen hebben naar deze mooie plek. Bofkonten, ik heb gelijk gekregen met het openstaan en opvolgen van de aanwijzingen die je onderweg krijgt. Ja..noem me gerust zweverig of vol bijgeloof, Jacobus heeft geeoon het beste met ons voor vandaag.


Vanaf het balkon

Savonds nog even raar gegeten en nu tijd om te gaan slapen


Soort Portugese specialiteit..broodje hamburger maar dan anders mét een glaasje vinho verde, lekker

Afstand vandaag 22 (incl in Barcelos)
Hoogte meters 365
Stappen 37.407 (incl avondprogramma, overdag ca 33.000)
Hostel: In Barcelos, de beste tot nu toe en maar 12,50


27 september Vila Cha – San Pedro de Rates

Zwaan-kleef-aan
Afgelopen nacht heb ik ieder uur de kerktoren horen slaan, het was warm op de kamer, de oordoppen zijn niks voor mij en ik hing mezelf bijna op in de lakenzak met geintegreerde kussensloop. Om 7 uur ging de eerste slaapgenoot rommelen en dat was het startsein. Een half uur later stonden we buiten, de eerste was al vertrokken, een snelgrim haha.

Heerlijk zo vroeg, de zee geeft damp, er is geen wind, hardlopers komen me tegemoet. Ik loop met Holger uit Duitsland.

Eerst 6 km naar Villa do Conde, dat was mooi qua natuur, daarna volgsen ook lelijke stukken met industrie en over de weg waar je bijna van de sokken wordt gereden. We komen langs de gemeentewerf van een plaatsje en ik bedenk me dat we nog geen stempel hebben gescoord vandaag. Het had wat ‘handen en voeten’ in de aarde maar een stempel zit in the pocket en lekker naar een schone wc geweest, ook fijn.

We komen bekenden tegen, eerst Mirjam die ik gister ontmoette, maar ze loopt veel sneller en loopt dus weer uit zicht.

Onderweg mijn, gisteren gekochte, fruit gegeten en om 11 uur lust ik wel wat. In een superleuke bakkerij zit het Duitse echtpaar (ja echt enorm veel Duitsers hier, ik haal mn middelbare school Duits weer helemaal op en spreek Duits en Engels door elkaar, soms in 1 zin) dat we al 3 keer ingehaald hebben. Ze zeggen dat je hier lekker kunt eten én dat het erg schoon is, kijk daat gaan we voor. Lekkere soep, broodje tonijn en water water water met thee na. Een groepje van 4 mannen komt binnen, schelp om de nek, veel lawaai, ja inderdaad…Germany, maar deze spreken Nederlands! Ze kennen zelfs Dronten en zijn bij Flevo on ice geweest, we blijven hangen tot ook zij klaar zijn met eten en met een flinke Duitse mannengroep trek ik verder.

Vannacht heb ik besloten om de Camino Portugues Central te lopen in plaats van de kustroute verder te volgen. Op de centrale route zijn meer herbergen dan aan de kust en met mn voet wil ik niet door móeten lopen. De kustroute is wél veel vlakker maar ach dat hebben we thuis ook wel.

Ik ga best lekker, ben dankbaar voor mijn steunzolen, écht, en de wandelstokken zorgen dat ik goed rechtop en in kadans blijf lopen. We passeren veel mooie kerkjes

Door het vele klimmen.en dalen in combinatie met de brandende zon begin ik het zat te worden, zere voeten, kletsnat van het zweet, begin ik wat te sloffen. Tijd om te stoppen. Het groepje gaat naar Rates, ik vond dat vanmorgen nog teveel van hwt goede. In Arcos loop ik een hotel (met pelgrims tarief) maar deze pelgrim vond het te duur (60 euro) en ik loop verder alleen, ook op weg naar San Pedro de Rates. Ik ontmoet 2 jonge vrouwen, inderdaad from Germany again, en ze denken dat ze niet goed lopen. Volgens hen is de herberg heel dichtbij. Ik pak GoogleMaps erbij (!) Het blijkt nog 2,5 km. Ze vertellen me hoe streng ze voor zichzelf zijn, geen internet, niet bellen etc. Alleen muziek en foto’s met de telefoon. Oké…gelukkig wel op de goede weg nu. Ze lopen sneller dan ik, dat is niet zo moeilijk, zelfs 100 jarigen kunnen me nu inhalen, ik zie mn groepje mannen ook weer lopen, goh loop ik zo hard?

Ik zie dat ik er bijna ben

Ik herken de herberg van de foto op Google maps en zie dat de rest er aan voorbij is gelopen, buiten gehoor afstand. Ik ga naar binnen en wordt allerliefst ontvangen. Mn rugzak wordt overgenomen, ik krijg te drinken en ze zijn heel erg geïnteresseerd. Super! Ook deze herberg werkt op donativo basis dus je doneert wat je er voor over hebt. Dat was gisteren ook zo. Ik heb gehoord dat er soms heel weinig gegeven wordt maar de herberg kan alleen maar bestaan van deze giften. Je krijgt een bed, mag je douchen en je kleren wassen (op de hand) en gebruikt de voorzieningen dus ik vind dat je moet zorgen dat je de kosten dekt.


Incheck door lieve vrijwilliger die zelf ook weet wat het is om pelgrim te zijn.
Je geeft je paspoort en je credential en krijgt stempels. Extra aandacht voor je naam en je persoon, doet me heel goed.

Ik kom op een kamer met 10 bedden…4x stapel en 2 losse in het midden. Ik krijg een plek onder in de stapel en tref m’n bovenbuuv in dik verdriet. De jonge vrouw zit er helemaal doorheen. We praten en dat lucht op, de groeten met moeten liet zich slecht vertalen maar leverde wel een gulle lach op.

Afstand vandaag 25.8 km
38.742 stappen op de teller
Het weer: veels te warm om te lopen
Herberg 10 euro
Lekkere lunch 9,20 inc extra fles water, pot thee, soep, broodje tonijn, broodje nee en koekje bij de thee 🙂


26 september Porto-Mathosinos-Vila Cha

Vandaag ben ik gaan lopen, ik was het maanden al van plan, en juist toen ik dacht dat het niet kon, ging ik lopen….kijk me lopen dan…hier loop ik nou ….

Met dit liedje van Acda en de Munnik in mijn hoofd ga ik vandaag dan eindelijk op weg. Ik pak buslijn 500 de stad uit, lekker voorin de dubbeldekker, nog even toerist. In Mathosinos stap ik uit en zie de eerste gele pijl die ik volg om vervolgens tóch verkeerd te lopen,. .zo knap! Na een half uur dwalen kom ok bij de Atlantische oceaan, die moet ik links houden voorlopig. Na een plas en koffie stop volg ik de mooie boardwalk route langs de kust.

Buen Camino (=spaans), Bom Camino (=portugees)
Goede wandeltocht. De eerste woordjes portugees spreek ik ook Bom Dia als groet en Obrigada is dankjewel… verder handen en voeten, lief lachen en obrigida doen wonderen.

Daar loop ik dan….in beeld de vinger van de voorbijganger die de foto nam obrigada

Ik kom Mirjam tegen en we lopen stukje samen op, het is bloedheet inmiddels en zij houdt het voor gezien. We zien elkaar in Santiago de Compostela blijkt want we hebben allebei een kamer in het klooster geboekt op 14 oktober. Na opnieuw een poosje alleen te lopen onmoet ik een Nederlands echtpaar dat hier mer de camper is. Ze verblijven in de plaats waar ik naar toe wil en ze vertellen me over de restaurantjes die ik zou moeten proberen. Ik zie een aanwijzing naar de herberg

Ik ben er eerder dan ik dacht…dat klopt ook zie ik wanneer ik aankom…het is een dorpje 5 km eerder, ook goed! Als je denkt dat je er bent wil je niet nog 5 kilometer extra lopen, ik niet vandaag in ieder geval. Herberg Santa Clara in Vila do Conde (met wasmachine!) wordt m dus niet, maar dit komt vast ook goed. Ik check in en er zijn al twee pelgrims binnen uit Duitsland, later volgt een Spanjaard en nog twee jongeren geem idee waar vandaan.

Ik kies een bed, neem een douche en was mn kleren. De tape onder mn voet laat los. Ik loop op mn herstelslippers, heerlijk! Ik ben niet pijnvrij maar met pijnstillers en wandelwol in mn sok ben ik een mooi eind gekomen vandaag.

In de buurtsuper koop ik water, fruit en een pak tucjes. De Duitse man koopt 5 liter water (!) Terug in de herberg blijkt hij een doos met 10 pakjes biscuitjes bij zich te hebben, we delen haha. De duitse jongedame gaat koken want denkt dat je in de restaurantjes niet vegetarisch kunt eten. Ik heb geen zin om allerlei boodschappen te doen, te koken en veel weg te moeten gooien. Met de Duitse man spreek ik af om samen in een restaurantje te gaan eten straks. De Spanjaard ligt nu al te snurken in het stapelbed naast me, joepie dat beloofd wat vannacht.

Mn wasje aan de lijn is bijna droog. Morgen ga ik vroeg vertrekken want rond de middag is het te warm om te lopen zeggen ze.


Deel 1 deels met de bus

Deel 2 prachtige route langs de kust
Het weer: heel warm, beetje wind achter
Stappenteller vandaag 30.636 stappen tijdens de etappe
Kilometers 14 + 5 ongeveer


24/25 september Ik vertrek

Alles ligt klaar ….het is teveel! Er blijft een lange broek thuis evenals een bh, tshirt.ik maak nóg kleinere verpakkingen met verzorging. Elke gram telt écht. Ik vertrek met een rugzak onder de 10 kg en een buiktas vol. We gaan eerst naar Amsterdam waar manlief een studiereis heeft van de besturen van Techniek Nederland. Ik heb een hele leuke avond en ontmoet mensen met wie ik praat over de Camino maar het wordt heel laat. Met opnieuw te weinig slaap sta ik voor half 5 i de dikke rij voor de incheckbalie van Transavia. De rugzak met stokken gaan in flightback (=ook regenhoes) in het ruim.

En komt gelukkig ook aan in Porto. In de metro naar het centrum onmoet ik Joan uit Breukelen en samen stappen we uit bij m Trinidad. We lopen langs het gemeentehuis (zou dit de kathedraal al zijn?) En het prachtige station Sao Bento

En dáár, hoger op, ligt de kathedraal Sé

We klimmen, en dat voel ik dus voorzichtig, en worden verwelkomd met muziek en onmoeten een pelgrim die al wat langer op pad is

In de kathedraal halen we een stempel en ik kies ook voor een schone pelgrimspas voor 2 euro. Binnen ontmoeten we de Duitse Vanessa die al in 2 kerken constateerde dat het niet dé kathedraal was. We bevestigen haar dat ze hier goed is en we gaan gedrieën naar de vvv voor de laatste info over de weg die ee gaan. We wisselen info uit en besluiten samen koffie te drinken en delen de krentenbol en het gekochte lekkers. Ook dat is de Camino. We nemen afscheid en spreken af elkaar via Whatsapp te volgen.

Ik ga mn hotel opzoeken, het is inmiddels flink warm en ik rits de pijpen van mn broek, zomnebrandje en pet op. Het is opnieuw een hele klim naar mn hotelletje

Het hotel is eenvoudig maar superschoon. Smiddags verken ik prachtig Porto, doe wat boodschapjes voor in mn rugzak en ga op tijd naar mn kamer terug waar ik een gekochte maaltijdsalade eet.
De stappenteller zegt 25.056 stappen en 15 km.

Slapen is een dingetje híer, veel lawaai, schreewende mensen, een huilend en later hard zingend kind om half 3 snachts. Gelukkig heb ik oordoppen mee.


pagina 5 van de 6« Eerste...23456