Vlak voor mn geplande reis gaan we met de familie een feestje vieren op mn geliefde Terschelling. De wandelschoenen blijven thuis dit keer. Vrijdag gaan we naar de diploma uitreiking van jongste zoon, trots als een pauw natuurlijk. Op de zaterdag hebben we als verrassing voor mn jarige vader een huifkar gehuurd met alles er op en er aan, mooi ‘opgesierd’ en speelman Jaap mee. Opa zit mooi naast PietJan op de bok. Ik maak wat foto’s, we zingen uit volle borst en de drank komt onder de bank vandaan. We rijden over het strand en Piet Jan zegt ‘spring er maar even uit, dan kun je zo ook nog wat foto’s maken’. Zonder nadenken klauter ik naar voren en spring ik …best hoog….uit de kar…en AUW! NIET! Ik kan niet meer op mn linkervoet staan…oei dat was dom…niks zeggen, zakt wel weer af. Tis mn zwakke plek, peesplaat niet soepel en gevoelig, na een nachtrust meestal weer een stuk beter. Ik maak de foto’s en een filmpje. Niks aan de hand, het feestje moet doorgaan.

Als we het duin over moeten lopen vraag ik of ik in de huifkar mag blijven zitten. Ik kan alleen op mn teen steunen en strompel later het restaurantje in. ’s Nachts kan ik niet slapen van de pijn én ik maak me zorgen of ik wel kan gaan lopen, het vertrek is over 2 dagen al.
Ook de volgende dag kan ik niet op mn hiel staan, aanraken doet al pijn. Het huilen staat me nader dan het lachen, …hoe kon ik zo stom zijn…ik heb niet voor niets steunzolen gekregen, de laatste wandeltocht had ik ook veel last van mn linkervoet.
Gelukkig kan ik gelijk bij de huisarts op het eiland terecht, hij begrijpt mn zorgen en twijfelt of het allemaal nog heel is. Hij maakt foto’s…tja..wel hielspoor, nu zo te zien niets gebroken, dat is soms later pas te zien en de radioloog kijkt ook nog even mee morgen.als ik niet gebeld wordt kan ik gaan lopen.

Dat haakje onder de hak is de hielspoor, de boosdoener in ieder geval. Ik krijg 2 soorten pijnstillers mee en het advies om de hiel te laten tapen. Dankzij mn zus die een goede therapeut kent, word ik supersnel en goed geholpen. Ik ben echt heel dankbaar en besluit maandag om de volgende dag wél naar Porto te gaan. Op hoop van zegen en de plannen al bijstellen voordat ik ben begonnen. De eerste les al geleerd: ‘rustig aan doen, niets forceren, tis geen wedstrijd, opbouwen, het gaat om de reis en niet om de aankomst’. De eerste Camino cadeautjes ontvangen. Bedankt Piet Jan, Jeroen Jeanette en Henry. En mocht het niet gaan dan is het niet anders.

Wanneer je de Camino loopt over de Franse route passeer je het Cruz de Ferro, een ijzeren kruis op een berg. Aan de voet van de berg liggen stenen die daar zijn neergelegd door passerende pelgrims. Bij de pelgrimshoeve in Vessem waar we overnachten is een mooie stiltetuin met een kapel en eenzelfde ijzeren kruis met aan de voet heel veel achtergelaten stenen.

Door de vrijwilligers van de pelgrimshoeve worden voorbereidingsweekenden georganiseerd en ook speciale pelgrimstochten voor kinderen bij de overgang naar het voortgezet onderwijs. De kinderen staan daarbij ook stil bij het kruis en laten daar een steen achter. De steen symboliseert datgene dat je achter je wilt of moet laten. Ik lees op een steen dat deze is voor Pluisje het konijn en verderop ligt er één die staat voor ‘pesten’.
Mijn oog valt op een neergelegde steen met daarop ‘voor oma Christien’ en ik voel ineens een traan over mn wang. Het zou mijn steen kunnen zijn. Dat zit zo: Op een zonnige zondag nu ruim 2 jaar geleden belde onze jongste zoon: Mam, ik weet niet goed waar ik moet beginnen met vertellen, ik heb een vriendin en…nou ja ik geloof het zelf pas als ik het zie…maar ze heeft een baby gekregen en ze wist niet dat ze zwanger was, niets te zien ook, vorige week heeft ze nog 23 km geroeid tijdens een wedstrijd.. gisteravond is ze met buikpijn naar huis gegaan. Vanmorgen maakte een huisgenoot me wakker met het bericht dat ze met de heli naar het ziekenhuis is gebracht en dat de baby bijna letterlijk uit de lucht is komen vallen. Verwarring en ongeloof, een wonder dat gezond is…het gesprek van de dag op het eiland waar ze wonen en iedereen brengt babyspullen. Een bijzonder kindje en hoewel niet biologisch ‘eigen’ vervulde de kleine blonde man ons met liefde en vrolijkheid. Het kostte wat tijd om te aanvaarden, ook de titel ‘oma’ was aanvankelijk ongemakkelijk maar oh wat snap ik oma’s met foto’s en die nergens anders over praten nu goed! Want bijzonder, vrolijk, lief, om-je-vinger-windend, slim, grappig, pienter, ondeugend, paula-toetjes-etend enz is hij! Ik ben helemaal ingepakt met een strik er om.

En nu is de relatie voorbij en daarmee is mijn rol als bonus-oma uitgespeeld. Zoals een wijs man (Khalil Gibran) al beschreef: zo intens de liefde zo intens is ook je verdriet bij het verlies. En zo voelt het nu.

Bij het kruis met de stenen past deze tekst helelmaal voor mij:

Nomade…
Als een nomade verlangend
naar verdere wegen en verre streken
Ongeduldig wachtend om te vertrekken
Maar waarom weg willen gaan, wat is ginds
en hoeveel anders zal het zijn dan dít bestaan
Als een pelgrim op weg gaan,
om even stil te staan bij je leven
Onderweg zijn met een lege broodzak
en je toch rijk voelen
De steen die je meezeult onderweg achterlatend
Je over bergen en grenzen heen werken
Kleine zekerheden verlatend
om een nieuwe zekerheid te vinden
Herboren worden uit de natuur
om na de diepste gedachten over jezelf
en deze wereld, vol vertrouwen
en met nieuwe grond onder de voeten
verder te gaan…

https://www.facebook.com/events/1939498712756613/?ti=cl

Wandelweekend ‘Op Pelgrimspad met Peerke Donders’

De wereld is mooi in de vroege ochtend, dauw hing boven de mais op het land van de polder. Ik zit in de trein naar Tilburg en stap daarna nog in de bus naar Berkel Enschot, een reis op zich van 3 uur. Daar ontmoet ik de groep waarmee ik dit weekend op Pelgrimstocht ga, voor mij een training ter voorbereiding op het echte werk.

Gisteren mijn tas ingepakt met alles wat ik ook over 3 weken denk nodig te hebben. Vanmorgen op de weegschaal gestapt, eerst alleen en daarna samen met mijn nieuwe maatje de rugzak, zeg maar gerust ‘maat’ want ze blijkt flink van gewicht, 11,5 kg en ik wil onder de 10 blijven. The story of my life. Als ik alleen op de schaal sta ben ik ook meer tevreden met een lager getal. De grote vraag is ‘wat heb ik nu wérkelijk nodig?’ Eigenlijk een mooie vraag voor iedere dag, met of zonder Camino

Na een lange rit met het ov ga ik met een groep van 9 personen op stap naar Vessem.

Ik heb mijn rugzak ingepakt met alles wat ik denk mee te nemen straks onderweg naar Santiago de Compostela. Er zit 8 kg in, zonder water en eten. Ik ben benieuwd hoe dat voelt tijdens de tocht van 24 km vandaag.

Hier komt binnenkort mijn blog over de wandeltocht naar Santiago de Compostella.