Vlak voor mn geplande reis gaan we met de familie een feestje vieren op mn geliefde Terschelling. De wandelschoenen blijven thuis dit keer. Vrijdag gaan we naar de diploma uitreiking van jongste zoon, trots als een pauw natuurlijk. Op de zaterdag hebben we als verrassing voor mn jarige vader een huifkar gehuurd met alles er op en er aan, mooi ‘opgesierd’ en speelman Jaap mee. Opa zit mooi naast PietJan op de bok. Ik maak wat foto’s, we zingen uit volle borst en de drank komt onder de bank vandaan. We rijden over het strand en Piet Jan zegt ‘spring er maar even uit, dan kun je zo ook nog wat foto’s maken’. Zonder nadenken klauter ik naar voren en spring ik …best hoog….uit de kar…en AUW! NIET! Ik kan niet meer op mn linkervoet staan…oei dat was dom…niks zeggen, zakt wel weer af. Tis mn zwakke plek, peesplaat niet soepel en gevoelig, na een nachtrust meestal weer een stuk beter. Ik maak de foto’s en een filmpje. Niks aan de hand, het feestje moet doorgaan.
Als we het duin over moeten lopen vraag ik of ik in de huifkar mag blijven zitten. Ik kan alleen op mn teen steunen en strompel later het restaurantje in. ’s Nachts kan ik niet slapen van de pijn én ik maak me zorgen of ik wel kan gaan lopen, het vertrek is over 2 dagen al.
Ook de volgende dag kan ik niet op mn hiel staan, aanraken doet al pijn. Het huilen staat me nader dan het lachen, …hoe kon ik zo stom zijn…ik heb niet voor niets steunzolen gekregen, de laatste wandeltocht had ik ook veel last van mn linkervoet.
Gelukkig kan ik gelijk bij de huisarts op het eiland terecht, hij begrijpt mn zorgen en twijfelt of het allemaal nog heel is. Hij maakt foto’s…tja..wel hielspoor, nu zo te zien niets gebroken, dat is soms later pas te zien en de radioloog kijkt ook nog even mee morgen.als ik niet gebeld wordt kan ik gaan lopen.
Dat haakje onder de hak is de hielspoor, de boosdoener in ieder geval. Ik krijg 2 soorten pijnstillers mee en het advies om de hiel te laten tapen. Dankzij mn zus die een goede therapeut kent, word ik supersnel en goed geholpen. Ik ben echt heel dankbaar en besluit maandag om de volgende dag wél naar Porto te gaan. Op hoop van zegen en de plannen al bijstellen voordat ik ben begonnen. De eerste les al geleerd: ‘rustig aan doen, niets forceren, tis geen wedstrijd, opbouwen, het gaat om de reis en niet om de aankomst’. De eerste Camino cadeautjes ontvangen. Bedankt Piet Jan, Jeroen Jeanette en Henry. En mocht het niet gaan dan is het niet anders.