2 september 2018 Steen

Wanneer je de Camino loopt over de Franse route passeer je het Cruz de Ferro, een ijzeren kruis op een berg. Aan de voet van de berg liggen stenen die daar zijn neergelegd door passerende pelgrims. Bij de pelgrimshoeve in Vessem waar we overnachten is een mooie stiltetuin met een kapel en eenzelfde ijzeren kruis met aan de voet heel veel achtergelaten stenen.

Door de vrijwilligers van de pelgrimshoeve worden voorbereidingsweekenden georganiseerd en ook speciale pelgrimstochten voor kinderen bij de overgang naar het voortgezet onderwijs. De kinderen staan daarbij ook stil bij het kruis en laten daar een steen achter. De steen symboliseert datgene dat je achter je wilt of moet laten. Ik lees op een steen dat deze is voor Pluisje het konijn en verderop ligt er één die staat voor ‘pesten’.
Mijn oog valt op een neergelegde steen met daarop ‘voor oma Christien’ en ik voel ineens een traan over mn wang. Het zou mijn steen kunnen zijn. Dat zit zo: Op een zonnige zondag nu ruim 2 jaar geleden belde onze jongste zoon: Mam, ik weet niet goed waar ik moet beginnen met vertellen, ik heb een vriendin en…nou ja ik geloof het zelf pas als ik het zie…maar ze heeft een baby gekregen en ze wist niet dat ze zwanger was, niets te zien ook, vorige week heeft ze nog 23 km geroeid tijdens een wedstrijd.. gisteravond is ze met buikpijn naar huis gegaan. Vanmorgen maakte een huisgenoot me wakker met het bericht dat ze met de heli naar het ziekenhuis is gebracht en dat de baby bijna letterlijk uit de lucht is komen vallen. Verwarring en ongeloof, een wonder dat gezond is…het gesprek van de dag op het eiland waar ze wonen en iedereen brengt babyspullen. Een bijzonder kindje en hoewel niet biologisch ‘eigen’ vervulde de kleine blonde man ons met liefde en vrolijkheid. Het kostte wat tijd om te aanvaarden, ook de titel ‘oma’ was aanvankelijk ongemakkelijk maar oh wat snap ik oma’s met foto’s en die nergens anders over praten nu goed! Want bijzonder, vrolijk, lief, om-je-vinger-windend, slim, grappig, pienter, ondeugend, paula-toetjes-etend enz is hij! Ik ben helemaal ingepakt met een strik er om.

En nu is de relatie voorbij en daarmee is mijn rol als bonus-oma uitgespeeld. Zoals een wijs man (Khalil Gibran) al beschreef: zo intens de liefde zo intens is ook je verdriet bij het verlies. En zo voelt het nu.

Bij het kruis met de stenen past deze tekst helelmaal voor mij:

Nomade…
Als een nomade verlangend
naar verdere wegen en verre streken
Ongeduldig wachtend om te vertrekken
Maar waarom weg willen gaan, wat is ginds
en hoeveel anders zal het zijn dan dít bestaan
Als een pelgrim op weg gaan,
om even stil te staan bij je leven
Onderweg zijn met een lege broodzak
en je toch rijk voelen
De steen die je meezeult onderweg achterlatend
Je over bergen en grenzen heen werken
Kleine zekerheden verlatend
om een nieuwe zekerheid te vinden
Herboren worden uit de natuur
om na de diepste gedachten over jezelf
en deze wereld, vol vertrouwen
en met nieuwe grond onder de voeten
verder te gaan…