Bianca brengt me naar Armenteira (2 km met de auto) en Aik en Ineke gaan lopen met verlichting op en aan. Ik maak nog mooie foto’s van het klooster in de schemering, prachtig aangelicht is het. Volgens Bianca het enige klooster met een rond raam van deze grootte.

Als ik wil gaan lopen, komen Aik en Ineke er net aan, stevig te pas er in, die hou ik niet bij 🙂 Zie jullie later!

De route is opnieuw prachtig, ik loop over een vrij donker pad met veel boomwortels en stenen, omhoog, omlaag, omheen, onderdoor. Veel oude bouwwerken van steen, de eerste waterwerken. Het is nog te donker voor goede foto’s, jammer. Continue het geluid van stromend en kabbelend water, kleine en grotere watervalletjes. Wauw wat is dit gaaf en er is geen mens te bekennen.

Ik moet goed opletten om niet mis te stappen. De route gaat omlaag. Die stokken helpen voor het evenwicht en om moeilijke afstapjes te nemen. Met die rugzak op kun je een lelijke smak maken weet ik inmiddels en hier heb ik al twee uur niemand gezien of gehoord. Wat een rust, ik realiseer me dat het maandag is en ik normaal gewoon op mijn werk ben, ik voel me ineens heel rijk dat ik hier ben. Wat een verschil met de routes van vorige week ook.

Ik kom langs een verzameling beelden en gebouwen met een uitleg. Mooi moment voor een korte pauze. De Ruta da Pedra e da Agua  (over steen en water) eindigt en ik loop langs velden. Ik twijfel even of ik nu de brug over moet naar de weg of door moet lopen over het gras. Ik kies het laatste en kom bij een cafeetje waar Aik en Ineke net opstaan om te vertrekken. “de koffie is hier goed hoor”, zegt Aik, “neem lekker een pauze met een croissantje”‘ en dat doe ik.

Er loopt een pad door wat bosjes met een snelweg aan de andere kant van het hek, gelukkig maar een klein stukje. Wanneer ik een grote weg over moet steken zie ik de eerste andere pelgrims. Een jong stel uit Ierland dat kampeert onderweg, in hun hand dragen ze een muziekinstrument, ze spelen Folk muziek, leuk! Ik hoop dat ze ik ze nog een keer hoor spelen.

De weg vervolgend kom ik op een nieuw wandelpad langs de Rio Umia (riviertje). Het is al weer flink warm en het stuk loopt langs velden met mais, druiven en watertjes met veel vis. Ik loop niet lekker in het tempo en al een tijdje alleen. Wacht eens even, misschien een goed idee om eens een muziekje op te zetten. Ik haal alle draadjes tevoorschijn en uit de knoop en de Buena Vista Social Club maakt een feestje in mijn oren. Kijk, dat loopt beter. Na een uurtje stap ik over op The Corrs, heerlijk! Man man man wat heb ik het weer warm, de broekspijpen moeten er af maar dat is een gedoe met schoenen uit en zo. Ik kom vast zo wel een keer wat tegen….hoop ik. Ik loop door een dorpje met alles dicht, ook de cafeetjes.

Dit beeld lijkt wel op een oude schoolfoto van mijn vader, hij had alleen de armen strak over elkaar, …. de fotograaf had gezegd dat hij op zijn allermooist moest gaan zitten namelijk, ik grinnik in mezelf en loop weer door.

Oh heaven yes, een cafeetje, open, heerlijk! Cervesa clara limone por favor (radler) en ik krijg er een bakje chips bij. Lekker, lekkerder onder deze omstandigheden dan normaal op de bank voor de tv. Gelijk wat water kopen voor in de flessen die leeg zijn en ze hebben ook Aquaris limoen, ja lekker doe maar. Aardige dame achter de bar, een stempel in mijn credential en even naar de wc, hahaha, die ken ik van heel vroeger bij een oud dametje in de buurt, zo’n pluchen dekje op de bril, waar zie je dat nog (niet fris als ik er over nadenk, niet over nadenken dan maar).

De pijpen van de broek, hemd onder de blouse uit en even lekker zitten en opdrogen. Als ik even later luid zingend met de Corrs (Falling in lohohohohove….with you,…..I”ll never gonna stop, falling in love…with you…uuuu uuuuhuuuu..) om de hoek sla, zit er een stel voor een huisje (blijkt kapelletje) en zegt……oh, you must be Christina….!

Hè? Krijg nou wat! Hoe weten ze dat??? Stomverbaasd stop ik, ze vragen wat ik zing en ik laat het ze horen. Oh dat klinkt Keltisch….dat is Galicië ook, weet je dat? Jazeker, het was me inmiddels al opgevallen dat veel hier me aan Schotland doet denken, de symbolen vooral maar ook de sfeer, ik word er blij van. Het stel komt oorspronkelijk uit Guernsey, of ik dat ken? Jazeker, mijn oom en tante waren er ooit op vakantie, het is een eiland naast Jersey….precies. Nou ze zijn jaren geleden verhuisd naar Spanje, Madrid en sinds 2 jaar wonen ze hier. Dit kerkje was leeggelopen en omdat de kleine gemeenschap geen geld meer heeft voor een eigen predikant hebben zij de sleutel gekregen. Zij zitten hier om pelgrims op de spirituele route een hart onder de riem te steken en ze vraagt of ze me mee naar binnen mag nemen om speciaal voor mij te zingen. Ik krijg spontaan kippenvel, wat is dít bijzonder zeg. Ze wijzen me op een engelstalig boekje over deze route dat verkrijgbaar is via e-bay, thuis maar gelijk bestellen. Het kapelletje en dit stel wordt er ook in genoemd, vertellen ze.

De kapel is heel mooi, ik voel de speciale serene sfeer, hier is het heel goed toeven. Ik steek een paar kaarsen op voor dierbaren, dit is de plek.

We gaan zitten, ze pakt haar gitaar en vraagt of ik er klaar voor ben. De tissues staan op de bank voor me :-). 

Ik mag het filmen en dat doe ik, na de eerste zin stromen de tranen over mijn wangen, wat zingt zij ongelofelijk mooi en het lied “the Irish blessing” betekende al veel voor me, het hangt bij ons thuis in de gang bij de voordeur. Ik ben vol geraakt, gelukkig zijn er tissues. Wat mooi…., ik snap ineens waarom dit de spiritule route is.

Natuurlijk heb ik op het verkeerde knopje gedrukt, ik zie het wanneer ik een foto tussendoor wil maken, de film start nu, bijna aan het einde. Ik lach door mijn tranen heen, het is me weer eens gelukt…..Ach dan zing ik het toch nóg een keer voor je! Nu lukt het wel. Ik zal proberen om (met hulp van mijn websitepro) het filmpje in dit blog in te voegen (kom dus nog een keer terug als je dit wilt horen). We praten nog na en ze besluit om ook nog een ander lied voor me te zingen. Haar man blijkt achter te me zitten, ik merk het pas wanneer hij bij dit lied de tweede stem inzet.

Ik krijg nog een inspiratie op papier mee en mij wordt alle goeds op mijn weg gewenst. Oh ja, en verderop zit een bron met mineraalrijk water, moet je zeker tappen! Wat een enorme schatten, ik ben zelden in mijn leven zo geraakt en verrast als nu. Mijn naam is ze waarschijnlijk door Aik en Ineke verteld of door Joan, die hier gisteren langs is gekomen. Wonderlijk.

Lichter en bijna verlicht, loop ik door. Wat een ervaring. Zelf wanneer ik het nu, na een week, opschrijf, krijg ik weer kippenvel en voel ik de emotie.

Ik loop een uurtje zonder muziek in de oren verder. Ik moet nog een best stuk, ben pas op de helft zie ik. Mijn weg gaat langs een enorme bodega (landgoed met wijn) met een muur en luxe bord. Vast een bekend merk van iets.

Ik zet weer een muziekje op: Tossing the Fedders van the Corrs, op repeat….het is instrumentaal en ik word er altijd heel blij van. Ik huppel bijna op de volgende afdaling. Ik denk dat ik er al bijna ben.

Ik zie weer een dorpje en hoop een cafeetje, het is warm en dorstig weer en de voetjes willen wel even van de vloer, …maar dan in de zin van “even niet dat lijf en die rugzak tillen”‘ . Wel een dorpje maar geen cafeetje. Wel een soort caravan of oliebollenkraam van de achterkant in de kleuren blauw en geel van de Camino. Ik zie wat bedrijvigheid, eens kijken…. er staan twee kinderen in de kraam en hun moeder kijkt van een afstandje en knikt ze bemoedigend toe. Deze kinderen zijn al tijden druk met deze kraam met spulletjes voor pelgrims, ze verkopen ze om een zakcentje bij te verdienen voor hun vakantie en wat denk je? De kraam is net geopend, ik blijk de allereerste klant te zijn 🙂  en daarom gaan we op de foto met zn drieën. Helaas nog geen koffie of zo, ik koop wat aardigheidjes als een magneet en een hoedje en loop met een grijns weer door.

Eindelijk zie ik de zee….ik ben er….bijna :-). Mijn telefoon blijkt leeg wanneer ik een foto wil maken. Ik stop, zoek naar mijn powerbank, voer een gevecht met draadjes en de inhoud van mijn rugzak, besluit om even wat te drinken en de boel goed aan te sluiten en aan te zetten (!) en loop weer door, langs het water, strandje waar nog mensen liggen, achterkant van huizen die grenzen aan het strand, een camping met de naam van mijn nichtje, ik maak een foto en stuur deze, passeer drie keer dezelfde man die op (steeds een ander) bankje zit, huh…hoe kan dat? Hoe doet die man dat? Of heb ik een zonnesteek? Het blijkt nog een heel stuk lopen te zijn en in de verte zie ik de jachthaven en een brug. Ik zet mijn google maps aan richting de herberg, gelukkig nog maar 12 minuten lopen. Het is een nieuwe herberg die me al drie keer geadviseerd is, dus ik ben hoopvol wanneer ik aankom. De deur zit op slot en er hangt een telefoonnummer. De man spreekt geen engels maar begrijpt dat ik er ben: vingt minutes….you mean 20 minutes??? Gatver. Nou ja, niks aan te doen. Verderop is een restaurantje dat vanaf 20.30 uur eten serveert. Wanneer ik op mijn allerzieligst kijk (hahaha) wil ze wel een tortilla voor me maken en wat sla.

Ik eet als een bootwerker en bestel een koffie na. Ik bel met thuis, altijd fijn. Na ruim een half uur gaat mijn telefoon, de beste man is er. Ik kom er aan. Veel sorry’s en een uitleg in het spaans die ik niet begrijp, vraag ik hem naar de boot van morgen, weet hij waar ik kaartjes kan kopen? Hoe laat de boot vertrekt. Hij begrijpt me niet en ik ben moe. Uit een ruimte vlakbij de receptie komt een jongeman aan die aangeeft wel te kunnen vertalen. Juan Antonio uit Colombia, hij gaat ook met de boot morgen. Er wordt gebeld en ik krijg een dame aan de telefoon. Ik kan morgen om 12.30 uur mee met de boot, daar en daar om 12.15 uur zijn. Mooi, geregeld.

Ik tref een kamer met drie staptelbedden, nagelnieuw, netjes, schoon, frisse lakens, een kastje, een lampje, eens stopcontact, een nieuwe mooie badkamer met regendouche en dat alles helemaal voor mij alleen. Je komt alleen binnen met een cijfercode en de deur kan op slot. Halleluja, douchen met kleren aan, uitwringen, voor de eerste keer mijn waslijntje spannen, er onderdoor kruipen het bedje in en om 20 uur het licht uit en slapen tot ik vanzelf wakker wordt, heerlijk.

Het is zondag en mooi weer. Het is een gezellige drukte in het cafeetje en ik denk dat dit (dus) een toeristische plek is. Ik bezoek de kathedraal bij het klooster, er loopt een mannetje met een bakje rond en wanneer ik ga zitten zie ik dat hij bij het kaarsenaltaar en op alle andere plaatsen waar je je klein geld kwijt kunt, het geld er uit haalt. Dit maakt lawaai door de akoestiek die het hoge gebouw heeft. Kun je dit niet op een ander moment doen, denk ik even.

Ik kan nog net een stempel krijgen bij het informatiepunt  dat om 14 uur dicht gaat kijk nog even rond in de kloostertuin. Omdat het zulk lekker weer is en nog maar 14 uur besluit ik de 2 kilometer omhoog naar het huis van Bianca te lopen, langs de weg, dat wel dus goed uitkijken want ik kom ook langs een bos bloemen aan de vangrail en ben me dan even goed bewust dat je leven maar zo voorbij kan zijn. Hé daar ligt een egel (ik denk gelijk even aan Hessel op Terschelling), ligt die nu te slapen?? Als ze dood zijn zien ze er meestal meer als gehakt uit. Zal wel niet hier gaan liggen slapen…. ik loop weer door.

Het laatste stukje kan ik het (weer eens) niet vinden en bel Bianca. “Ben je helemaal komen lopen?” Jee, de andere ook al. Wanneer ik binnenkomen is het Nederlandse stel er al lang. Gisteravond troffen we elkaar even in Combarro bij de haven. Aik en Ineke, en nee, we zijn géén echtpaar, dat denkt iedereen inderdaad. Dus als je liever niet in het stapelbed slaapt dan is het prima voor ons om te ruilen zegt Ineke. Ik lig ook prima alleen onderin het stapelbed. We zijn hier met zijn drieën. Er is een woonkeuken voor ons ter beschikking en een badkamer. Heerlijk weer een bed met lekker beddengoed en een gewone handdoek. Met Bianca, de hospitalero, heb ik al sinds begin dit jaar via Facebook contact en ook in de dagen hiervoor heeft ze me bijvoorbeeld getipt om in Hotel Xeito in Combarro te gaan slapen. Zij en haar man en zoon wonen hier nu 10 jaar en vinden het leuk om, op donativo basis, pelgrims te verwelkomen in hun huis, er zijn 4 slaapplaatsen. Via Camino Comfort in Oss, Luisa en Joyce, heb ik ook goede verhalen over dit adres gehoord dus alle reden  om hier te zijn. Met Bianca verklets ik mijn tijd een beetje in plaats van direct te gaan douchen en mijn kleding te wassen.

Ik merk dat ik, sinds de afslag op de variante espiritual meer rust ervaar. Weinig pelgrims, mooie natuur, meer op mezelf kunnen zijn en veel beter slapen. Ik concludeer dat ik nieuwe energie krijg wanneer ik op mezelf ben. Dit was één van de vragen die ik vooraf had toen ik op reis ging. Hoe zit het met introversie en extraversie bij mij? Voor anderen zichtbaar is mijn extraversie maar in veel situaties en in testen blijkt ook een introverte kant in mij.

Met Aik en Ineke spreek ik af om samen naar de speciale pelgrimsmis te gaan om 19.00 uur in de kapel bij het klooster. We willen, als echte Nederlanders…maar ook omdat we al op tijd zijn opgestaan en hebben gelopen, liever vooraf een hapje eten in het dorpje. Bianca adviseert ons om het restaurant met het trappetje te nemen. We lopen er gedrieën naar toe, in een auto stappen voelt nog even niet als nodig.

Alweer mooie bloemen onderweg. Je ziet echt veel meer als je loopt.

In het cafeetje met de trap is het nog rustig. Aik spreekt zijn talen en knoopt al snel een praatje in het Spaans aan met een wat aangeschoten mannetje. Vanmiddag zat hij te bedelen en heeft Aik hem wat gegeven, nu blijkt dat hij daardoor geniet van een biertje. Ja dat is niet de bedoeling hè, zegt Aik (volgens mij) en we hebben er lol om.

Dat eten vooraf wordt ‘m niet. We zijn te vroeg, we nemen een drankje en gaan op tijd naar de overkant voor de Vesperdienst.

Helaas mochten er geen foto’s gemaakt worden. Het is een klein kapelletje op de bovenverdieping, ter grootte van een flinke huiskamer. Er staat stoelen in een U vorm en wij mogen plaats nemen. We zijn met een stuk of 8 pelgrims aanwezig en even zoveel nonnetje druppelen langzaam binnen. De meesten al flink op leeftijd en in vol ornaat, wit gewaad, leren koord om de middel, zwarte hoofddoek, één non met een witte (de hoofdnon?) maar ook een jong ding in een spijkerbroek. Toen wij binnenkwamen zat er al één, een zwarte goedlachse die ons vriendelijk toelachte en ook tijdens de dienst af en toe even lief knikte. Anderen bleven stoïcijns voor zich uitkijken. De priester komt binnen en begint de dienst. Ik versta “peregrino’s” “Santiago” “Dios” en het verhaal over ” Martha” door de naam die ik herken en daardoor weet waar het over gaat. Er wordt prachtig gezongen. Een non zingt regelmatig solo waarop de anderen in antwoord zingen, als een engeltje zo hoog en mooi.

Toen de pelgrimszegen, of we willen gaan staan en één voor één door het midden, tussen de nonnen door, naar de priester willen lopen. Hij geeft ons de zegen, wenst ons met prachtige woorden een veilige tocht met mooie inzichten en hij maakt met zijn hand een kruisje op mijn voorhoofd. Daarna zingen we het Ubi Charitas, dat ken ik en ik zing mee. Het is prachtig en Ineke schiet vol. Ik sla een arm om haar heen en we verlaten de kapel. Wàt een mooie ervaring.

We hebben trek en het cafeetje (met een restaurant ernaast dat dicht is) zit goed vol. Voor buiten eten vinden we het net te fris geworden. We kunnen aanschuiven bij 2 andere “outsiders”” hahaha, ook pelgrims, verder alleen locals in the house. Ook het mannetje loopt rond en grijnst ons nog eens toe.

Ik vind het te lawaaiig na de ervaring van zojuist maar ja, je moet toch eten, ik krijg de knop niet helemaal om. Ineke ook niet. Aik is alweer druk in gesprek en ik hoor hem vertellen dat hij, samen met zijn vrouw, als hospitalero vrijwilligerswerk doet in een alberge op de Camino Frances, de route die vanuit Frankrijk naar Santiago gaat en bij St Jean pied de Port de Pyereneen overgaat. Dit is de nummer 1 op de alle pelgrimswegen naar Santiago qua bekendheid en drukte. De Portugese route is inmiddels een respectabele tweede, ik vond het soms ook (te) druk.

We bestellen wat (wat maakt me niet uit), het blijkt haan en Aik weet een lekker toetje: kaas met kweeperen, warm geserveerd normaal gesproken, dat is niet gelukt maar lekker was het wel.

Morgen een mooie route voor de boeg met de naam: De route van steen en water, over 25 kilometer loop ik dan naar Vilanova de Arousa. Het is niet zo vroeg licht en ik besluit om bij schemer te vertrekken. Bianca biedt aan om ons morgenvroeg naar het startpunt in Armenteira te brengen.

Ik heb lekker geslapen met mn oordoppen in en sta zachtjes op. Iedereen slaapt nog dus ik ben het eerst in de badkamer en grijp mn kans. Thuis wil ik nog wel eens starten in de badkamer , ontbijten en dan opnieuw naar de badkamer; tandenpoetsen, haar doen, lenzen in . Dat leer je hier wel af, is niet efficiënt en een plekje in de badkamer is gebruik maken van de badkamer, je hebt niet vanzelfsprekend een tweede kans. Ik pak mn ontbijt uit de koelkast en plotseling staat de gastvrouw achter me. Ze gaat op pantoffels en in een dikke badjas haar 3 kleine hondjes uitlaten. Ik schenk er geen aandacht aan verder.  Ik heb ook een broodje gekocht en dat maak ik klaar voor onderweg. Als de gastvrouw terug is vaag ik of ik een kopje thee mag zetten. Joan denkt: o, aha, …dan vraag ik of ik een kopje koffie kan krijgen waarop zij de reactie krijgt dat het ‘not included ‘ is. Pardon??? Gedeelde slaapplaats , zonder ontbijt, veel gasten met 1 douche/toilet voor 20 euro en dan zeggen dat een kopje koffie not included is? Niet wat ik gewend ben op de Camino!  En Joan was hier twéé nachten! Wat een verschil met de service van gisteren …heb mn brillen terug 😁😎. Ik zeg afscheid nemen en dóór.

We gaan op pad en wat is de wereld toch prachtig!

Joan en ik praten bij en we hebben een gezamenlijke passie: zingen! Ik zing voor haar het pelgrimslied dat ik in Vessem leerde en doorgaf bij casa Fernanda  en zij zingt de hare, (nada te turbe) voor mij. Joan vertelt me over het bijzondere koor waar zij deel van uitmaakt en welke liederen zij zingen.  Alle koorleden hebben allemaal  (een relatie met) kanker en Joan vertelt over de manier waarop zij met elkaar omgaan in goede en in moeilijke tijden en hoe zingen helpt!  De manier waarop haar dirigente het begeleidt geeft me kippenvel, wat mooi! Ik voel heimwee naar mijn popkoor Unlimited Sound. Ik vertel Joan wat wij (!) zingen. Zo lopen en zingen we  samen, er is niemand om ons heen. We komen op het punt waarop de Camino Portugues Central rechts gaat naar Caldas de reis en wij naar links afslaan naar de variante espiritual.

Tijdens een Caminho info café in Nederland is me verteld dat dit het mooiste deel van de Portugese route is. Ik ben dus heel benieuwd naar wat er komen gaat. Joan en ik drinken een kop koffie in een rustig cafeetje en de eigenaar laat zn vogeltje vrij uit de kooi. Het vliegt naar Joan hahaha en eet de kruimels die de man over de bar strooit.

We lopen verder en wát een rust hier. Sinds eergisteren, vanaf Redondela is het druk, veel pelgrims onderweg. Hier komen de kustroute en de centrale route samen en hoe dichter bij Santiago, hoe meer routes bij elkaar komen. Door te kiezen voor deze variant, waarbij we een lus extra maken, merken we gelijk dat die druk(te) wegvalt. We genieten van ons meegenomen broodje en kijken naar de route van de komende dagen.

Voor mij een korte route vandaag en de rust die hard nodig heb, ik ben écht heel moe. Ik loop tot Combarro 12 km waar ik een hotelletje heb (er is daar geen alberge) Joan kiest ervoor om vandaag al door te lopen tot op de berg van Armenteira en bij de Nederlandse Bianca en haar gezin te overnachten. Ik doe dat morgen. In het eerstvolgende plaatsje Poio is een prachtig klooster dat ik graag wil bezoeken. Joan moet benen maken want ze weet nu nog niet hoe pittig het zal zijn. We maken een filmpje waarop we de pelgrims liedjes zingen bij het klooster (zodat ik het “nada te turbe” kan instuderen). Terwijl we dat doen komt een groepje Belgische toeristen naar ons toe omdat ze nieuwsgierig zijn naar wat we doen zo zingend. Pelgrims zijn hier nog een bijzondere verschijning haha, leuk! We nemen afscheid van elkaar en komen elkaar misschien morgen bij Bianca en anders in Santiago wel weer tegen.

In het klooster krijg ik een stempel en koop een kaartje om binnen te kijken. Er is een enorm groot mozaïek op de wanden gemaakt van de Camino Frances , de route vanaf de Frans-Spaanse grens bij St. Jean-Pied-de-Port, ik blijf foto’s maken, wat gaaf! Ik Pamplona waar collega Marianne is geweest, van haar heb ik de schelp aan mn tas die inmiddels al vaak door Nederlandse pelgrims op de foto is gezet vanwege de mooie tekst die in Groningen bij het beginpunt staat. Ik  zie ook een weegschaal,  mn sterrenbeeld, die kiek ik ook even. Het Nederlandse stel loopt hier ook rond. We groeten elkaar en ik geniet nog even van het op mezelf zijn.

Het heeft wat gemiezerd terwijl ik binnen was, maar onder de bomen is de stoep nog droog. Het is daardoor heerlijk fris wandelweer. Wat voor dag is het vandaag? Zaterdag! Ook hier wordt gesport, ik schuil even voor een buitje tussen de voetbalouders, je ziet ze denken…. sommigen fluisteren even wat en ik vang ‘Santiago’ op tussen het onverstaanbare Spaans in Galicië. Ik lach vriendelijk en loop weer verder. Wat mooi hier, ik zie het water, ik denk rivier maar het blijkt de zee inclusief en eb en vloed ontdek ik later. Daar is Combarro al, ik ben er om 13 uur en check in. Aardig mannetje dat geen woord over de grens spreekt. Mijn kamer heeft een uitzicht uit een vakantieboek, wat ontzettend gaaf (roep ik een keer of 30). De badkamer heeft een bad waar alleen hele kleine mensen in kunnen liggen, ik pas óók met de benen rechtomhoog tegen de muur. Er is een wasmachine en mijn was mag er in. Ik ga een uurtje slapen (Oh wat knap je daar van op!) Hang de was op het dakterras en maak een praatje met een Engels stel dat hier een maand door noord Spanje rondreist. Het vissersplaatsje is echt heel mooi en ik trakteer mezelf op een wijntje, kaasjes en chips, het is immers zaterdagavond. Je kunt hier pas laat eten en daar wil ik niet op wachten. Een feestje op mn kamer met een view! Ik zing Happy van Farell Williams omdat ik het ben.

Ik schrijf nog wat voordat ik ga slapen en de volgende ochtend, ik loop net gedoucht in mijn ondergoed, klopt de hoteleigenaar op de deur: Christina! Spaans druk gepraat.. mucheiro…oh het vervoer voor mn rugzak is er al, meer dan een half uur eerder dan gezegd. Dat was me nog een grappige spraakverwarring gisteren. Bianca tipte me om voor 1x mezelf een lol te doen en de zware rugzak naar haar huis te laten brengen en alleen mezelf en een tasje voor overdag de berg op te laten lopen. G oord plan. Vraag het maar in het hotel, komt wel goed. De beste man begreep vlot wat ik wilde maar nee mn tas moet niet naar het klooster maar naar het adres van Bianca. Ik laat hem het berichtje van Bianca op mijn telefoon lezen: Ons adres, Valboa 25 Armenteira Meis. Hij knikt en gaat bellen…blablavla ons adres…bla bla in superrap Spaans. Moeilijk gezicht en een groot vraagteken elke keer wanneer hij ‘ons adres’ zegt. Hij vraagt kennelijk rond of iemand een overnachtingsplaats kent met de naam Ons adres.  Oh help, met handen en voeten, in het Engels Frans en mn beste Spaans, snapt hij niet waar ik denk te gaan slapen. Ook best hilarisch. Ik geef hem het telefoonnummer  en hij belt op: spreek ik met Ons adres? Si, si….si….si… peregrina Christina de Hollanda,….si…ah muy bueno….si komt dus helemaal goed, half 9 ontbijt en tas mee naar beneden, wordt hij om 9 uur opgehaald. Dat bleek dus 8 uur.

Het ontbijt is heerlijk, uitgeperst sinaasappelen, croissantje, geroosterd broodje, helemaal zondag….dankbaar tot in mn tenen. De Engelsen komen ontbijten en de hoteleigenaar legt hun uit wat voor bijzonders ik ga doen, de berg oplopen vandaag. Met de auto kan ook maar dat is heel erg om zegt. Kaartje komt erbij, geweldig! Wil hier nog graag een keer terugkomen. Schatten de eigenaar en zn vrouw.

Het Nederlandse stel blijkt voor het ontbijt al vertrokken te zijn. Ik sla de hoek om en de klim begint gelijk al. Na een kwartier zie ik geen pijlen meer, huh? Weer afdalen dan maar….had ik al vrij snel naar rechts gemoeten maar ik keek teveel naar andere dingen. Een poes komt kijken wat ik doe en of ik iets lekkers heb.

Bij het uitzicht punt zie ik de eerste pelgrims vandaag. Een komt voorbij op een paard (!) Nooit eerder gezien. En een leuk stel, Mark en Donna uit Schotland,  écht??, ja! Maar we wonen in Frankrijk . leuk om Schotten te ontmoeten, eindelijk want ik ga nog regelmatig als Schotse vermomd over de weg wanneer er dutchies zijn. Hij draagt de rugzak met de spullen voor beiden, ik maak een foute grap over een pakezel ,… zo direct die Nederlandse en nee niet alles laat zich vertalen hè , make that the cat but wise 🤣😂.

De route is werkelijk geweldig mooi, het weer is lekker om te lopen, ik huppel bijna omhoog. Easy…had ook met rugzak gekunt. Ik voel dat ik veel sterker ben geworden onderweg, die benen kunnen nu heel wat aan! De Portugues  Central heeft me hard laten werken, dat is écht een groot verschil met de kustroute die vlak is. Ik voel me zoveel beter dan een paar dagen geleden. Blij ook dat het niet zo heet is vandaag.

Voor ik het weet ben ik er al, het plein voor het klooster en de kathedraal zit vol, de zondagsmis is net afgelopen. Gezellig! Ik bestel koffie en vraag een stempel in mijn paspoort. Ik neem de tijd om alles te bezichtigen.

Op mn gemakje klim ik nog 2 km omhoog op zoek naar het huis van Bianca, topdag nu al en de dag is nog maar halverwege.

Om 6 uur zijn de eersten al klaar voor vertrek. Ik was, zoals zo vaak tijdens deze reis, al om 4 uur wakker en heb geschreven aan het blog van een paar dagen geleden. Wakker is wakker dus nu stoor ik niemand meer. Hup uit bed, slippertjes aan en naar het deel waar mn was hangt, het is een soort schuur, enkelsteens en je kijkt hier en daar naar buiten. Ik voel dat het fris is, fijn! Wasje is droog, ik vouw het op en doe het in het waterdichte osprey zakje, duw de lucht er uit en maak het dicht, ideaal alles blijft schoon en droog en zo neemt het weinig ruimte in én het knispert niet zoals plastic doet.

Het is donker buiten, ik doe mn hoofdlamp op en maak een fietslampje vast aan mijn rugzak. Mooi vroeg op pad zo maar zeker niet de eerste. Het wordt steeds later licht namelijk, nu ongeveer om 8.30 uur. Iets na half 8 vertrek ik en ik plaats een foto op Facebook.

Ik loop het stadje uit en zoek naar een pijl, de straat is hier opgebroken en het ziet er onoverzichtelijk uit. Ik let even niet op en mis het stoepje. Bam…daar lig ik …door het gewicht van mn rugzak is het een beste smak, snel weer in de benen, autos razen langs. Ik zie schrammen op de benen, bloed, handen over die fijne steentjes op straat,  auw, de pink van mijn rechterhand doet zeer en er zit een steentje onder de huid,  shit!

Ik kijk om me heen, Lidl supermarkt…nog dicht, stukje terug dan maar naar een café . Twee dames, één voor en één achter de bar, schieten me te hulp. Een grote verbanddoos komt tevoorschijn, ik zie haar denken: mooi kan ik eindelijk mn BHV toepassen. Verband, betadine , gaasjes, watten….de dames bespreken de aanpak in rap Spaans. Ik probeer in mn beste Spaans-engels en non verbaal dat een pleister om mn pink me wel voldoende lijkt maar ze zijn helemaal in de verpleegstand geschoten. Met een flink verband om mijn pijnlijke pink en de nodige pleisters op mn benen, vervolg ik mn weg. Het is al een stuk lichter en ik mag gelijk aan een steile klim beginnen. Poeh….dan is mn jasje toch wel erg warm. Ik heb geen zin om nu alweer te stoppen en doe een poging om met de rugzak op het jasje uit te wurmen, staande op een helling. In de auto probeer ik dat ook wel eens om, met de gordel om, een jasje uit te trekken. Het zweet breekt me uit.  Twee dames passeren: do you need help? …..yes please zeg ik maar ze zijn al doorgelopen en kijken verschrikt om op mijn yes please…(duzzzz…) never mind, I can help myself. Zucht…hoe was het ook alweer met ‘ storingen direct en goed oplossen?’…rugzak af,  buiktas af, jas uit, opvouwen en vastmaken aan de rugzak, t-shirt weer degelijk in de broek, alles weer op en om, …dat is veel sneller(!) En gáán nu. Het schiet zo geen moer op.

Het is lekker loop weer en ik ga vandaag naar Pontevedra waar ik met Joan heb afgesproken.  Onderweg zie ik de meest mooie uitzichten, prachtige opkomende zon tegen de bergen, kom langs een monumentje met veel schelpen en wensen, teksten en gebeden.

De berg vrij stijl weer af, voorzichtig,  ik loop zoals je skiet , slalommen en draaien om de stok 😁, het behoud van mn knieën en je slaat niet op hol.

Beneden om de bocht opent net een dame haar kraampje met koffie en Camino merchandise en ik stop voor een koffie en een sprong in de bosjes. Via Google translate op haar telefoon kunnen we communiceren. Ik krijg een stempel in mijn credential. De laatste 100 km heb ik er tenminste 2 per dag nodig.

In de middag wordt het weer warm, niet zeuren, gewoon doorlopen. Ik zie het Duitse jonge stel weer en ze vertellen me over hun geweldige slaapplek van afgelopen nacht bij een boerderij met mooie tuin op een berg. Gehaald en gebracht naar de wandelroute en er is voor ze gekookt, bofkonten.

Er zijn steeds meer Spaanse graanschuurtjes op palen te zien, ze heten horreios of zo. Ze staan op ronde schijven zodat de muizen er niet in kunnen klimmen want die schijnen niet op zn kop te kunnen lopen.

Janice heeft deze in 1 hand (toren van pisa momentje)

Ik loop langs een wijnboer die samen met zijn moeder handmatig oogst. Ik groet en vraag of ik een foto mag maken, si si en hij vraagt me iets in het plat Spaans….Geen idee… dan reikt hij me een tros druiven aan, om hem te kunnen pakken lader ik bijna in een greppel.. veel Spaans woirden in de trant van pas op, voorzichtig ….niet mn dag geloof ik op dat vlak

Opnieuw een klim en bovenop opnieuw een bijzonder kraampje

Ik wil doorlopen maar wanneer ik deze foto maak zie ik dat een berichtje heb gekregen van de alberge waar ik vandaag ben vertrokken

Are these your classes?

Ah nee hè,  zowel mn gewone bril als mn zonnebril op sterkte in 1 handige houder laten liggen …op het bed, een beetje onder het laken en daardoor niet gezien. Overdag heb ik lenzen in maar écht scherp zie met mn bril, zeker lezen en kleine letters. Oké, toch maar stoppen nu, eerst oplossen, learnt my lesson. Bellen, appen…nee de vervoerder van de rugzakken (sommige mensen laten hun bagage vervoeren) is al weg, dat wordt dan morgen in Caldas de reis, …ja maar …Ik ga niét naar Caldas de reis,…oh..opnieuw heen en weer bellen. Nee ze bezorgen niet in Combarro…

Ik ga weer lopen want anders kom ik er niet. Ik bedenk me dat ik desnoods een taxi of bus kan nemen om mn brillen op te halen. Zo! Problem solved for now en dóór.

We appen nog wat en uiteindelijk verzekert de lieve jonge dame van de alberge me dat ze het gaat regelen. Geef me de adressen maar, dan hoor je van mij wat het wordt. Hulde! Na een uur een appje, ze zijn er wanneer ik er ook ben straks in Pontevedra.  Alles lost zich op, stress is zinloos. Ik merk dat ik veel relaxter met dit soort situaties omga dan voor mijn Camino .

Er is vandaag opnieuw een alternatieve route door het bos. Het lijkt wel het Wisentbos thuis, kastanjes op de grond en ook hier vallen de blaadjes.

Hele dikke boom

Wanneer ik einde middag Pontevedra in loop zie ik dat de temperatuur meevalt in vergelijking met eerdere dag maar het is nog steeds te warm om met een zware rugzak te lopen eigenlijk.

In Pontevedra staat een ronde kerk voor pelgrims

Ik moet door naar het noorden van de stad. Ik kom verschillende pelgrims tegen die op zoek zijn naar een slaapplek en overal te horen krijgen dat het vol is. De stad is dat ook, wat een mensen en een drukte. Gelukkig heb ik een bed.

Mooi gezicht, een non in een telefooncel, als ze me ziet draait ze zich snel om.

Even zoeken, rare deur vermomd als ijzel en wand, gevonden! Joan  zit in de tuin en het is leuk om elkaar weer te zien. Shared rooms heet het hier, een soort airbnb. Gastvrouw is bijzonder, kunstenaar en vol van zichzelf en haar kunst. Er is een wachtrij voor de combi douche/wc….er zijn 3 tweepersoonskamers en boven nog 7 slaapplaatsen waar ik er 1 van heb. Hmmm vervelend nu ik nodig moet en graag wil douchen.  Goed, afknijpen en eerst maar installeren, tas gereorganiseerd en ik besluit wat spullen met de post naar huis te sturen vanavond (de normale zolen van mn schoenen, bikini omdat ik kustroute zou lopen en nog wat kadootjes). Ik geef ook alles weg wat ik niet meer wil meesjouwen, koekjes, havermout, potje kaneel, pakje boter…voor je het weet weer een kilo.

Als ik gedoucht ben lopen Joan en ik Pontevedra in en laat ze me de mooie plekken zien. We lopen Freddy uit Zwitserland tegen het lijf, met hem.liep ik gisterochtend een stuk. Hij vertelde me over zijn eerdere Camino’s en over zijn tocht door Zwitserland langs de Reus (rivier) tot de plaats waar hij opgroeide. Hij gaf me een tip voir een slaapplek in Santiago en ik vraag hem waar dat ook alweer was en schrijf het op.

In de supermarkt zegt een.man: als je Nederlands praat kan ik je verstaan hoor ….prima zeg ik 😳😁, we maken een praatje en ze vertellen ons dat ze ook de espiritual gaan lopen. Op de vraag waar ze slapen vertellen ze dat ze voorbij Armenteira moeten omdat de alberge en het klooster vol zijn. Ze vragen waar wij slapen en ik vertel over Bianca en haar gezin dat een donativo is begonnen op 2 km vanaf het klooster. Ja daar heb ik van gehoord zegt hij maar ik kon het niet meer vinden. Ik geef het adres en vervolg mijn boodschappen. Joan zegt ‘ waarom gaf je dat nou?’  Straks gaan zij daar óók heen. Wat geeft dat zeg ik? Op de Camino help je elkaar toch en je weet sowieso niet waar je terecht komt. Kijk waar we nu zitten, ik heb daar wel een mening over hoor.  Daarin moet Joan me gelijk geven en ze zegt dat ze wel spijt heeft dat ze hier 2 dagen is gebleven.

Na een snelle hap en een goed glas wijn wil ik heel graag slapen. Bij terugkomst zijn alle bedden gevuld terwijl een uur eerder nog masr, Joan en ik de enigen waren die upstairs zouden slapen.

Morgen op weg naar de variante espiritual

Gisteravond mijn ontbijt klaargemaakt,  het ziet er uit als varkensvoer maar het smaakt héérlijk. Griekse yoghurt, havermout, kaneel en fruit (sinaasappel of banaan). In mijn tent bedacht ik dat het anders moet, ik wil niet meer zo verrot aankomen steeds. De routes inkorten? Dag rust nemen? Ik ben vroeg wakker en ontbijt voor dag en dauw. De etappe van vandaag is 16 km met 1 redelijke klim. Ik vertrek zodra het licht begint te worden en zet stevig aan voor zover dat gaat met rugzak. Met mijn voet gaat het best aardig. Iedere ochtend een smeerseltje met ibuprofen er op. Oefening met de tennisbal en masseren. Verder neem ik paracetamol, multivitamine en magnesuim in, als ik er aan denk. En natuurlijk de voeten invetten met gehwohl.

Ik vind het nog steeds een wonder wat een nacht rust (niet altijd slaap) met het herstel van je lichaam doet. Ik ga vol goede zin en moed weer op pad.

Mijn eigen weg naar Santiago de Compostela

Genieten van het moment dat de zon op komt

Het is voor het eerst wat koeler smorgens,  heerlijk, dat loopt zoveel makkelijker!

In een café zie ik speciaal bier voor de peregrina, dat ben ik, een vrouwelijke pelgrim.  Later maar eens proberen.

Onderweg tref ik Gloria en Denis . Gloria loopt niet hard en hiking is meer de liefhebberij van Denis maar ze doet het tóch maar even, een camino lopen op haar bijna 70ste.

Met Denis bespreek ik de wereldpolitiek, economie,  bigheads en hoe wij de problemen zouden aanpakken. Peregrinos for president hahaha, mooie momenten.

O jee, hebben ze nu toch alvast een pop voor mijn 50ste verjaardag langs de kant gezet. Ik moet er om grinniken, eigenlijk is het allemaal niet zo erg.

Ik denk na over mijn verjaardag,  was het nou wel zo slim om deze hier, alleen zonder mijn gezin, familie en vrienden te gaan beleven? Het is nu niet anders meer, ik heb deze keuze gemaakt. Nou stoer hoor! Ik vind er even niks aan nu, wat een achterlijk plan.

Ik filosofeer nog wat in mijn eentje over wat ik wél leuk zou vinden. Op dat moment krijg ik een berichtje van een vriendin dat ze het zo leuk vindt om me zo te volgen, via mijn blog en af en toe de berichten op Facebook (omdat ik achterloop met schrijven want ik heb er meestal geen fut meer voor). Wat een oppepper! Ik ben best benieuwd wie er allemaal mee leest (en loopt) en zou het een groot cadeau vinden om dat te weten. Maandag de 15e word ik 50 en op mijn Camino schelp staat een mooie tekst die eindigt met “Vraag!” Dus ik vraag maar: wil je me een kaartje sturen met jouw reactie op mijn camino blog? Ik ben er heel benieuwd naar en voel me dan vast ouderwets heel erg jarig wanneer ik thuis kom! Als kind was ik altijd superjarig wanneer ik veel kaartjes had gekregen, nu ik er over nadenk is een appje of Facebook berichtje wel heel mager. Goed voornemen voor mezelf ook, stuur een echte kaart.

YES ik kan het ook! Wat lekker om op tijd op je bestemming te zijn . En wat? Nog maar 50 meter naar de alberge die ik geboekt heb? It must be my lucky day.

Ik ben een van de eersten die incheckt, deze herberg heb ik gekozen vanwege de gordijnen, het stukje stof zorgt ervoor dat ik beter slaap. Ik ga douchen met mijn kleren aan en was op die manier gelijkertijd mezelf en de kleding met het lekkere zeepje dat ik heb gekocht (daar word je echt heel blij van, lekker ruikende zeep).

Ik kan de was binnen drogen in de ruimte achter de slaapzaal, daardoor kan het tot morgenochtend drogen. Ik ga lekker bijslapen onder de frisse lakens, zelfs een echte handdoek is ” included”. Snel eerst even boodschappen doen, broodje eten en spullen voor het ontbijt klaarzetten in de koelkast.

Ik slaap als een blok en wordt om 18 uur wakker. Wow. Ik bel even met thuis ook fijn.

Savonds eet ik met Peter en Janice en met Rachel.  Na de etappe van morgen  zullen onze wegen scheidden, voorlopig althans. Zij lopen de Camino Portugues Central verder en ik maak een extra lus over de variante espiritual.

Gisteravond had ik in mijn tent contact met Joan die in Pontevedra is en een dag langer blijft zodat we samen de spirituele route kunnen lopen. Ik heb op hetzelfde adres alvast een bed gereserveerd voor morgen. Leuk om haar na onze korte ontmoeting in Porto aan het begin, weer te zien.

De altijd lachende en opgeruimde Rachel

Janice en Peter zijn wel in voor gekkigheid. We spreken af om elkaar in Santiago weer te ontmoeten.

Tevreden loop ik terug naar het hostel (wel 3x verkeerd, ik vind de gele pijlen handiger dan Google Maps). Morgen vroeg op heb ik me voorgenomen, de weg naar Pontevedra is lang zat door de twee klimmetjes. 22 uur gaat het licht uit.