Gisteravond mijn ontbijt klaargemaakt, het ziet er uit als varkensvoer maar het smaakt héérlijk. Griekse yoghurt, havermout, kaneel en fruit (sinaasappel of banaan). In mijn tent bedacht ik dat het anders moet, ik wil niet meer zo verrot aankomen steeds. De routes inkorten? Dag rust nemen? Ik ben vroeg wakker en ontbijt voor dag en dauw. De etappe van vandaag is 16 km met 1 redelijke klim. Ik vertrek zodra het licht begint te worden en zet stevig aan voor zover dat gaat met rugzak. Met mijn voet gaat het best aardig. Iedere ochtend een smeerseltje met ibuprofen er op. Oefening met de tennisbal en masseren. Verder neem ik paracetamol, multivitamine en magnesuim in, als ik er aan denk. En natuurlijk de voeten invetten met gehwohl.
Ik vind het nog steeds een wonder wat een nacht rust (niet altijd slaap) met het herstel van je lichaam doet. Ik ga vol goede zin en moed weer op pad.
Mijn eigen weg naar Santiago de Compostela
Genieten van het moment dat de zon op komt
Het is voor het eerst wat koeler smorgens, heerlijk, dat loopt zoveel makkelijker!
In een café zie ik speciaal bier voor de peregrina, dat ben ik, een vrouwelijke pelgrim. Later maar eens proberen.
Onderweg tref ik Gloria en Denis . Gloria loopt niet hard en hiking is meer de liefhebberij van Denis maar ze doet het tóch maar even, een camino lopen op haar bijna 70ste.
Met Denis bespreek ik de wereldpolitiek, economie, bigheads en hoe wij de problemen zouden aanpakken. Peregrinos for president hahaha, mooie momenten.
O jee, hebben ze nu toch alvast een pop voor mijn 50ste verjaardag langs de kant gezet. Ik moet er om grinniken, eigenlijk is het allemaal niet zo erg.
Ik denk na over mijn verjaardag, was het nou wel zo slim om deze hier, alleen zonder mijn gezin, familie en vrienden te gaan beleven? Het is nu niet anders meer, ik heb deze keuze gemaakt. Nou stoer hoor! Ik vind er even niks aan nu, wat een achterlijk plan.
Ik filosofeer nog wat in mijn eentje over wat ik wél leuk zou vinden. Op dat moment krijg ik een berichtje van een vriendin dat ze het zo leuk vindt om me zo te volgen, via mijn blog en af en toe de berichten op Facebook (omdat ik achterloop met schrijven want ik heb er meestal geen fut meer voor). Wat een oppepper! Ik ben best benieuwd wie er allemaal mee leest (en loopt) en zou het een groot cadeau vinden om dat te weten. Maandag de 15e word ik 50 en op mijn Camino schelp staat een mooie tekst die eindigt met “Vraag!” Dus ik vraag maar: wil je me een kaartje sturen met jouw reactie op mijn camino blog? Ik ben er heel benieuwd naar en voel me dan vast ouderwets heel erg jarig wanneer ik thuis kom! Als kind was ik altijd superjarig wanneer ik veel kaartjes had gekregen, nu ik er over nadenk is een appje of Facebook berichtje wel heel mager. Goed voornemen voor mezelf ook, stuur een echte kaart.
YES ik kan het ook! Wat lekker om op tijd op je bestemming te zijn . En wat? Nog maar 50 meter naar de alberge die ik geboekt heb? It must be my lucky day.
Ik ben een van de eersten die incheckt, deze herberg heb ik gekozen vanwege de gordijnen, het stukje stof zorgt ervoor dat ik beter slaap. Ik ga douchen met mijn kleren aan en was op die manier gelijkertijd mezelf en de kleding met het lekkere zeepje dat ik heb gekocht (daar word je echt heel blij van, lekker ruikende zeep).
Ik kan de was binnen drogen in de ruimte achter de slaapzaal, daardoor kan het tot morgenochtend drogen. Ik ga lekker bijslapen onder de frisse lakens, zelfs een echte handdoek is ” included”. Snel eerst even boodschappen doen, broodje eten en spullen voor het ontbijt klaarzetten in de koelkast.
Ik slaap als een blok en wordt om 18 uur wakker. Wow. Ik bel even met thuis ook fijn.
Savonds eet ik met Peter en Janice en met Rachel. Na de etappe van morgen zullen onze wegen scheidden, voorlopig althans. Zij lopen de Camino Portugues Central verder en ik maak een extra lus over de variante espiritual.
Gisteravond had ik in mijn tent contact met Joan die in Pontevedra is en een dag langer blijft zodat we samen de spirituele route kunnen lopen. Ik heb op hetzelfde adres alvast een bed gereserveerd voor morgen. Leuk om haar na onze korte ontmoeting in Porto aan het begin, weer te zien.
De altijd lachende en opgeruimde Rachel
Janice en Peter zijn wel in voor gekkigheid. We spreken af om elkaar in Santiago weer te ontmoeten.
Tevreden loop ik terug naar het hostel (wel 3x verkeerd, ik vind de gele pijlen handiger dan Google Maps). Morgen vroeg op heb ik me voorgenomen, de weg naar Pontevedra is lang zat door de twee klimmetjes. 22 uur gaat het licht uit.