30 september Casa Fernanda – Ponte de Lima

Ik slaap prima met mn oordoppen in. En waarschijnlijk doet ook de drank mn slaap goed. Zowel Antonio aan de ene kant, als Peter aan de andere kant snurken. De één luid en de ander meer tevreden pruttelend. Buiten hoest Christian de griep uit zn lijf. Gelukkig buiten, je zou er iets van oplopen denk ik nog. Tegen de ochtend schrik me de finketering. Er is een kat naar binnen gesneaked waarschijnlijk achter Christian aan. Het gemauw klinkt ver weg door mn oordoppen. Dan springt de kat naast mn hoofd op het bed, dit is wat je noemt een wake-up-cat! Ik schrik zo, en de kat daardoor ook, dat mn rugzak omkieperd en al mn kleren (netjes er bovenop gelegd zodat ik me in het donker zou kunnen redden) door de ruimte vliegen. Shit….op de tast vanuit het bed alles weer bij elkaar zoeken. Ik heb alles behalve mn bh. Zo zachtjes mogelijk tast ik over de vloer terwijl mijn lijf in bed blijft. Ik moet steeds verder bij het bed vandaan, halsbrekende toeren…tot onder het bed van Antonio, voor mn balans steek ik 1 been in de lucht…”what are you doing?” Hoor ik iemand fluisteren. Gevat fluister ik terug: “I am doing my Yoga’.. en vind, gelukkig, ook mn bh terug. Gelijk maar aankleden dan. De dame in de hoek heeft de kat gevangen en buiten de deur gezet. Na een half uur overal rode en zwak witte lichtjes en een hoop gerommel en geritsel om me heen. Het is half 7, ik kijk om me heen en volgens mij is iedereen wakker. Can I switch the light on? Hèhè, dit is een stuk easyer .. als je de hele dag engels praat ga je uiteindelijk ook engels denken, heel raar.

Er is een lekker ontbijt met broodjes, fruit, koffie en thee en om een uur of acht-half negen ga ik op weg naar Ponte de Lima. Op zich niet al te ver en omdat het nog lekker koel is verwacht ik misschien wel verder te kunnen gaan. We gaan het zíen. Ik vertrek als laatste nadat ik mijn donatie heb voldaan en de stempel in mijn credential staat, samen met Tanja en Antonio uit Brazilië. Zij lopen veel sneller. De wolken hangen laag, mist zeggen we thuis. Ik hoor muziek, het lijkt wat op Duitse schlagers maar het is Portugees. Ik zie Janice en Peter langs de kant van de weg en hij vliegt zn drone tot boven de wolken. Ik maak een gek dansje op de muziek.. not on the table but dancing 🙂

Ik loop door en hoor muziek vanuit een kerk, de deur is open, geen mensen, …en jonge vrouw bespeelt het orgel


Ik geniet even van het orgelspel.

Wanneer ik verder loop zie ik opnieuw de vier Duitse buurmannen, ze drinken koffie en roken een sigaret. Ik zie Christian verderop lopen. De buurmannen zeggen dat hij verkeerd loopt, ik roep hem terug. Zonder het kletspraatje met de buurmannen was ik zeker ook het verkeerde pad achter Christian ingeslagen.


Wanneer je geen pijlen ziet kun je ook kijken naar de steenmannetjes die mensen gemaakt hebben langs de route. Je ziet ze niet alleen langs de Camino maar langs alle wandelroutes, ik zag ze ook in Schotland. Ze staan er om, wanneer er dichte mist is, aan te geven dat je op de route bent.

Op een zandpad ligt een pet uit Australië. Ik neem het mee. Misschien kom ik de Aussie tegen die het is verloren. Ik wandel lang alleen en hoor plotseling mijn naam: de nachbarn komen me achterop. Je komt elkaar soms meerdere malen per dag tegen als pelgrim.

Ze vertellen dat ze van plan zijn om na Ponte de Lima de bus te nemen over de hoge berg. Hoge berg? …de boekjes en kaarten komen uit de tas en ik leer bij. Aha, het is dus verstandig om in Ponte de Lima te stoppen want doorlopen betekent dat je in de volle zon een serieuze bergetappe voor de kiezen krijgt. Iedere pelgrim doet dit soort dingen in de vroegere ochtend, althans iedere verstandige pelgrim. Daarom nemen de nachbarn de bus……en ook omdat er wat onmin onderling is ontstaan, vertrouwd de buurman met de mooie krulsnor me toe,… er is een verstokte roker bij die hijgt puft en roggelt en snachts zo hoest dat zn kamergenoot er nu even helemaal klaar mee is. Tja, het Nederlandse gezegde: bezoek en vis blijven drie dagen fris, past hier vielleicht…joajoa…die nehme Ich mit haha.

Goed, voor mij zondag rustdag dan als ik er straks ben.
Na een half uur tref ik de nachbarn opnieuw aan op een prachte rustplek met water om mn flessen bij vullen en er staat zelfs een potje met zuurtjes

Na enige tijd doorlopen kom ik bij een cafe waar veel bekende Camino gezichten aan de koffie zitten. Ook een deel van Nederlandse wandelgroep zit er. Ze weten (nog) niet dat ik ook uit Nederland kom en ze kan verstaan. Tot nu toe steevast in het Engels gegroet etc. Op de eerste dag trof ik de wat snibbige vrouw ook al, met haar man op een drafje achter haar aan. Ik maakte een complimentje over haar mooi beschilderde schelp (geen reactie) en op mijn Bom Camino antwoordde alleen hij met : just following my wife. Ook nu, ik kéék alleen nog maar naar de enige lege stoel en ze snauwde: it isn’t free! Oh, oke…ook de schoonzussen met Katrina waren er…niet meer dan een “hallo”, ..ja goed hoor…kon er af. Gloria uit Canada roept me Come sit here Christina, Denis will get you a chair from inside, he is just ordering. Als ik zit wijst ze me op het groepje Nederlanders en zegt, those are the Dutch people we met yesterday, did you meet them? Ik zei, no because I’m from Scotland…I’m not so good with the dutchies I guess.

Ik hang het petje op een zichtbare plek op, misschien komt de Australiër nog voorbij.
Op een gegeven moment hoor ik, Look! De pet blijkt van één van de twee jonge duitse meisjes te zijn waar ik ook al eerder mee opliep. Leuke momenten!

Ponte de Lima is een prachtige stad met veel toeristen. Ponte betekent brug en Lima is de rivier die er onderdoor gaat. Ik moet volgens mij de brug óver om er te komen. Ik kom over een laan met bankjes en gooi de zooi van mijn lijf om even te drogen in het windje. Mijn zus haalt in dit soort situaties altijd Ma Flodder aan die over opa zegt: set-em-in-de-son-dan-kennie-drogen…

Er zijn veel toeristen deze zondag. Een goepje van 4 oudere Nederlanders wijzen op mij zeggen tegen elkaar: kijk die komt uit Santiago gelopen….ik regeer mey: nee ik ben er naar op weg. We maken een praatje over het hoe en waarom en zij vertellen gisteren Santiago te hebben bezocht inclusief de kathedraal en ze vonden heel indrukwekkend. Ik kijk op google maps waar het hotel van Gloria en Denis is…hmmm te ver weg. Ik loop een stukje terug over de gezellige markt met snuisterijen en vraag in een restaurant naar een hostel. De pegrino?…..other side of the bridge. Ze nodigd me uit om boven in het restaurant te kijken eant het was vroeger ern gevangenis.

Ik loop de brug over, een kerkje, een plein met restaurant en terras en het hostel met een serie rugzakken voor de deur. Open om 4 uur. Balen, verlang naar een douche enzo. Ik bestel op het terrss een soep en een sangria, lekker!

 


Christian komt het plein oplopen en kk nodig hem aan tafel. Even komt Rachel, de jonge vrouw uit Londen, fris en fruitig aangewandeld. Ze vertelt in de jeugdherberg te zitten, gee grote zaal, ontbijt inclusief, lekker gedoucht en nog ruimte genoeg. De twijfel slaat toe, zal ik? Opnieuw met alles over de brug terug? Ook Janice en Peter komen etbij, zij slapen zeker hier omdat de koffer waarschijnlijk al binnen staan. Over tien minuten open ik wacht, check in…goedkoopste tot nu 5 euro…jee wat een mensen, meerdere gote slaapzalen met 18 en meer bedden. Ik heb bed 9…of toch 4? Affijn, ik slaap tussen 2 jonge knullen. Dicht bij de deur.

 

Eerst maar eens douchen. Een Amerikaanse van 60 (zei ze zelf) staat in haar blootje als ik binnen kom. What the fuck zegt ze…I hate this….showering together, jak. If I was still 18 it wasnt a problem. Ik kleed me uit en grap…oh but we dont look at eachother 😁. Een uur later als ik na als ik naar het toilet ga weet je niet wat je ziet, ….water, viezigheid, niet opgeruimde, weggegooide nou ja, niet teveel info maar dit is echt iets voor mn zus, nichtje of vader…ik zie de opgetrokken neuzen al voor me.

Het matras en.kussen…plastic. het kussen schiet weg als je er op wilt liggen. De guys naast me zijn aardig, van Paulo uit Portugal  blijk ik smiddags bij de rivier een foto gemaakt te hebben en hij van mij.

De andere knul gaat morgen 38 km.lopen…dus hij gaat héél vroeg, in het donker, weg. Het geeft een goed gevoel wanneer je weet naast wie je slaapt, het delen van je naam en wát bijzonderheden maakt  het verschil tussen “een van de velen onderweg” en een herkenbaar uniek mens die je wérkelijk hebt gezien en zult herkennen bij zijn naam.

Ik doe boodschappen bij de Lidl (4 km erbij) en ga savonds een pelgrims menu eten in het centrum met Janice en Peter.

We hebben een gezellige avond met goede gesprekken en heerlijk eten, voor pelgrims is er soms een pelgrims menu voor de prijs van een appel en een ei, in dit geval soep, brood, wijn, hoofdgerecht en dessert voor 7,50. Ik leer de traditie van Janice en Peter met de wang van de vis. Wanneer we om 21 uur terug komen is het op mij zaal al pikkedonker. Op de tast kruip ik in het goede bed.
Snachts hoor ik Christian hoesten…ah hij ligt dus ook op deze zaal. Na een redelijke nacht beginnen de hoofdlampjes al vroeg te schijnen en hoor je het geluid van slaapzakken die terug in hoesjes gestopt worden, ritsen open of dicht, geknisper van plastic zakjes. Er is geen ontkomen aan: Half 7 op, get ready, 7 uur gáán.