Ik heb goed geslapen en ben al om 6 uur wakker. Het ontbijt is om half 8 pas en ik sluip voorzichtig met mijn hoofdlamp op door de gang. Achter verschillende gordijnen hoor ik keihard snurken en moet er om grinniken. Volgens mij kan ik er ook wel wat van al heb ik geen klachten gekregen de afgelopen weken. Mijn was is op de sokken en de bh na droog. Die hang ik dan maar weer aan de rugzak dan zijn ze vanmiddag droog. Ik heb mijn rugzak leeggehaald en alles wat ik kan missen weggegooid. De biscuitjes (150 gram) die ik op dag 1 van Holger heb gekregen schenk ik straks wel aan de broeders hier, ik sjouw er nu al twee weken mee evenals met de zak noten (200 gram!) beetje jammer dit, thuis iedere onderbroek op de weegschaal om maar grammen te besparen om vervolgens zonder blikken of blozen met noten, havermout, potjes kaneel en wat al niet meer rond te sjouwen. Om 7 uur gaat de muziek aan om iedereen te wekken. Ik ben allang klaar en aan de koffie in de keuken. Ik zing mee met Halleluja, die we op het popkoor ook zingen. De biscuitjes worden op tafel gelegd. Brood zit in de oven en één voor één druppelen de pelgrims de keuken binnen. Ik eet een warm stukje brood met jam. Die biscuitjes zijn kurkdroog, ik snap nu niet dat ik ze lekker vond na mijn eerste wandeldag. Ik deel mijn besluit om een poging te wagen om in één keer naar Santiago te lopen. De drie mannen uit de VS, Tom, Don en Ted, gaan het ook doen.
Ik vertrek als één van de eersten maar wordt al snel voorbijgelopen door een paar snelgrims. Mijn wandelstok zakt in als ik teveel leun. Ik stop om hem strakker af te stellen. Wanneer ik het beugeltje dicht wil doen breekt het af. Oei, hij zit nu dicht, niet meer aankomen en we zien later wel weer hoe of wat. Ik neem me voor om niet te pauzeren als het niet echt hoeft maar ik moet wel even om de stempels denken. Via de app die Ineke heeft heb ik tijdens het ontbijt gezien dat er een kortere weg is maar ondanks dat ik deze heb ingesteld op google maps (denk ik) blijk ik toch gewoon over Padron te lopen, ook goed. Op het punt waar ik zou uitkomen zit een hotel, het is inmiddels licht geworden en er staan veel bussen en toeristen voor het hotel. Plassen wanneer je plassen kunt dus hup naar binnen. Sjieke tent. Eerst een stempel bij de receptie en als alles weer op zijn plek zit weer doorlopen. De route is mooi, de zonsopkomst prachtig maar ik maak geen foto’s, geen gelul, doorlopen vandaag is het devies. Ik heb de pas er lekker in en krijg er zelfs vertrouwen in dat het wel eens zou kunnen lukken ook. Het is lekker wandelweer deze ochtend. Ik haal wat mensen in (!) en ook rare Nederlanders met strooien hoeden. Ik kom uit Schotland vandaag. We gaan een flinke bult op en ik haal hijgende puffende pelgrims in. Bij een kerk moeten we volgens de pijlen bij een trap omhoog, de meesten lopen er langs maar ik ga toch de trap op. Mooie kerk en ik word geroepen om een stempel te halen. Fotomomentje dan maar gelijk.
De volgende stop is bij het plaatsje Teo in de buurt, 15 km voor Santiago. Weer een kapelletje, ik steek een kaarsje op want ik ben zo dankbaar dat het zo goed gaat vandaag, het is wel pittig om mensen te zien pauzeren en ik loop ze voorbij, want even later halen ze mij alweer in en dat een keer of drie achter elkaar (weer die krullenbol met die lange benen, grote passen snel thuis denk ik) en ‘ja-zo-kan-ik-het-ook, wanneer een groepje een hotel verlaat, klein dagrugzakje op, lekker geslapen in hotelbed” veroordelende gedachten krijg ik zelfs even, is me nog niet eerder gebeurd. En je weet nooit de reden van de keuze Christina! dus oordeel niet, spreek ik mezelf vermanend toe.
Ik eet de repen die ik al weken meesjouw op en drink water. Geen tijd voor koffie, ritme houden. Ik loop zo door en door en het landschap veranderd. Ik zie opnieuw een vijgenboom en schijnbaar uit het niets verschijnt een man die me een handvol rijpe vijgen geeft, ik neem ze dankbaar aan en haal de woorden thank you, obrigada en gracias door elkaar en roep ze maar allemaal. De jongen van de post op zijn brommer rijdt me steeds voorbij en na verloop van tijd moeten we er beiden om lachen. Ik maak een foto. En zie….ik zie ineens Santiago in de verte. Ik maak een foto en stuur deze aan Rachel zonder tekst. Ik krijg een berichtje van Luisa en Joyce dat het morgen een feestdag is in Spanje en stuur ze een foto van de plek waar ik ben. Joehoe…. Ik loop weer door een stuk bos en groen en dat is fijn want inmiddels is het alweer warmer geworden. Schaduw is heerlijk nu. Ik ben wel bijna door mijn water heen en heb dorst, nu maar hopen dat ik snel wat tegenkom want uitdrogen is geen goed idee bij deze workout vandaag. Ik krijg het zwaar nu en besluit de Corrs maar weer even in de oren te doen. Terwijl ik zachtjes meezing en weer beter loop, komen Ted, Tom en Don voorbij. Tom draait zich om en loopt naar me terug: Christina, you sang so beautiful this morning! What are you singing now? Corrs…no, ….wanna listen? Yeah….oh nice music. En toen zei hij: And I must tell you that you are the nicest person I met on this whole trail. ….Jee, wat een aardig compliment, ik ben aardig(! ..?), goh….gewoon de aardigste die hij is tegengekomen, ….ik loop ineens een stuk lichter. En als ik ooit nog eens mocht twijfelen aan het feit of ik al dan niet aardig ben, …ophouden hahaha je bent súper aardig, dat kan zelfs wel een tandje minder misschien hahaha, vraag maar aan Tom, he made my day.
We zijn er bijna, het is half drie en ik voel me draaierig en moet zo echt even stoppen. Er volgt een punt dat ik via de app al heb gekregen van Rachel, linksaf hier. Ze appt me, kom op, je bent er bijna, mijn moeder en ik wachten op je op het plein.
Ik zie op 500 meter (de verkeerde kant op) een Lidl en besluit daar heen te lopen om drinken te kopen en wat te eten, het móet gewoon even anders ben ik dom bezig. Ik koop een maaltijdsalade met pasta, een fles water en een fles aquarius en yoghurt. Na de kassa staat een tafel met stoelen, ik neem het er even van. Je kunt er zelfs naar de wc :-). En nu gas op de plank, nog een uurtje en dan ben ik er. Aan de toenemende drukte merk ik dat ik dichterbij kom, wat een mensenmassa, de straatjes worden smaller en het aantal mensen met rugzakken op neemt ook toe. Ik loop langs terrasjes en souvenirwinkels en er staan nergens meer pijlen. Ik vraag of ik op de goede weg ben naar de kathedraal en dat ben ik. Ik loop het plein op…..raar gevoel, ik ben er …en nu? Ik kijk om me heen, veel dagjesmensen, toeristen, niet al te vol op het plein. Welk gebouw is de kathedraal…oh hahaha, naast me. Ik hoor roepen Christina en als ik Rachel zie springen toch ineens de tranen in mijn ogen, van blijdschap om het weerzien en omdat ik het heel fijn vindt dat er iemand is die me hier verwacht en opgewacht heeft, zo lief. Wanneer dat niet zo was, dan was het kaal en misschien zelfs wat teleurstellend. Ik ben doodop maar zo trots op mezelf. Kom op, zegt Rachel, poseren voor de kathedraal en blij zijn hahaha, ik steek mijn armen in de lucht zoals alle pelgrims doen maar eerlijk gezegd is dat ook een klein beetje gemaakt nu. Rachels mum maakt een foto van ons samen en nog een van mij voor de enorme kathedraal.
Vooraf had ik bedacht dat ik mijn compostela (het bewijs dat je Santiago hebt gehaald en de laatste 100 km te voet hebt afgelegd) op mijn verjaardag zou gaan ophalen maar nu ik er ben denk ik, bekijk het….nú is het moment dat ik er ben dus nú haal ik hem ook op. Ik vraag Rachel of ze weet waar ik dat moet doen. Ze brengen me (2 straten verder) en er is beveiliging, alleen ik mag er door met mijn credential, zij moeten wachten. Mijn hemel wat een rij! Na ruim 2 uur ben ik eindelijk aan de beurt. Je mag er geen foto’s maken van de rij maar uiteindelijk kom je bij de ingang waar je één voor één naar binnen mag naar het loket met het nummer dat nu op het scherm staat. Alle pelgrims, te voet, te fiets, te paard maar vooral vanuit alle verschillende windstreken, de camino Frances, Portugues en ga zo maar door, alles komt hier bij elkaar. Wat een mensen. Ik tref een Nederlandse vrijwilligster aan de balie en zij neemt de tijd voor me. Ze heeft antwoord op mijn vragen en stelt mij de nodige over de achtergrond van mijn camino. Ik vraag of ik mijn compostela mag opdragen aan iemand die nog niet dood is (klinkt raar maar wanneer je je camino loopt loop je deze voor jezelf, je mag hem ook voor iemand lopen die dat zelf niet (meer) kan). Na wat vragen en toelichting mag ik mijn camino opdragen aan Joop. Alles gaat in het latijn dus mijn naam komt er in het latijn op Christinam (Vijgje stond niet op de lijst 🙂 dus helaas) en eronder Vicarie Pro Joannam (Johannes) Weenk . Ik koop er een koker bij en pink een traantje weg. Rachel en haar moeder zijn allang naar hun hotel terug, zij hadden wel door dat het zo lang zou duren. Ik zoek mijn weg naar Monesteria Menor, een groot hostel waar ik een kamer heb geboekt op advies van de Zwitserse Freddy die al vele camino’s heeft gelopen. Nee hè, nog 1.4 km en omhoog! Ik doe het, ik check in, loop een camino door alle lange gangen op zoek naar kamer 259 op de tweede verdieping. Ik kom langs mega slaapzalen, langs was, langs schoenen, gang in gang uit….het lijkt wel een groot ziekenhuis of sanatorium maar het is een voormalig groot klooster. Ik heb een eigen kamer met wastafel en er is een plastic matras en kussen maar deze keer heb ik zowaar een papieren setje beddengoed meegekregen. Niet mijn ding hier maar vooruit. Op zoek naar de douches….gangen door opnieuw. Snel wasje ophangen. Pijnlijke voeten? Zware benen? Niet zeuren en doorpakken want dan ben je misschien nog net op tijd voor de pelgrimsmis van 19.30 uur. Hoptjop en zelfs rennend (naar beneden) kom ik iets over half 8 binnen, de dienst is net begonnen. Het is er mudvol en er staan ook veel mensen. Staan! Ik kan niet meer….en dat wordt gezien door een dame die me wenkt en me een plaats naast haar aanbiedt.
Ik versta er niks van, alles in het Spaans en wanneer ik opzij kijk zie ik het Duitse gezin van gisteren, mooi dat ze er ook op tijd zijn. We zwaaien even. En loopt daar nou Sylvia uit de VS? Ik ben er niet zeker van. Hé leuk, Tom, Ted en Don, we zwaaien blij naar elkaar. Een non zingt en de massa zingt haar na. Aan het einde van de dienst heb ik geluk, het grote wierrookvat wordt gehesen door 8 monniken. Normaal zwaaien ze deze alleen op vrijdagavond maar wanneer iemand € 500,- neerlegt wordt hij ook door de kathedraal geslingerd. Ik heb mijn telefoon uitgezet omdat hij bijna leeg is en ik ben niet op tijd om alle pincodes weer op tijd in te toetsen. Laat maar dan, gewoon kijken naar wat er gebeurd. Wat een enorm ding vliegt er over me heen, tot aan het plafond en er zit gewoon vuur in hè, je moet er niet aan denken wat er gebeurd als dat ding losschiet. Later krijg ik via via nog filmpjes en foto’s die ik oa op facebook deel.
Bij het verlaten van de kathedraal tref ik Janice en Peter, wat zijn we blij om elkaar hier weer te zien. Ik moet nog eten eigenlijk en we gaan naar een cafeetje om wat te drinken, ik bestel een kop soep en we besluiten deze dag met een stuk echte Santiago taart (amandelcake met poedersuiker met daarin het kruis van Santiago).
So glad I made it!